* Strych *
 
Po schodach skrzypiących tęsknotą,
w półmroku pamięci ospały,
podchodzę pod górę z ochotą,
gdzie strych tajemnicą owiany.
 

Uchylam sęk skrzydeł spękanych,
tam szafa i krzesło z baroku,
sznur zwisa z bal pętlą pijanych,
dodając mrocznego uroku.
 

Wszem ściany z pajęczyn utkane,
gdzieniegdzie garść rankor i pychy,
po trochu ze sobą splątane
w pojemnik podstępny i lichy.
 

Pokładem kurz zasiał srebrzysty,
mieniący się blaskiem lustrzanym,
wzburzony przez stęp mój ciernisty
lśni piecem słonecznym ogrzany.
 

Przysiadłem w młodzieńczej poświacie,
gdzie ciepłym strumieniem blask bije
i dumam samotny w szczyt chacie,
co młodość ma w głowie, wciąż żyje. 
 

Moczkowo 7 grudnia, rok 2017.