Abisiu,

czytam to sobie jako refleksję o graniczeniu skrajnych emocji, oddzielonych ledwo widoczną linią.
I tak to właśnie jest!
Refren w rzeczy samej odwracam sobie na w samej rzeczy, czyli w istocie desygnatu.
I wtedy robi się ciekawie.
Zastanawia mnie stylizacja biblijna. Nie do końca mnie przekonuje, ale to dlatego, że jej nie rozumiem. Natomiast dobrze rozumiem rozważania o delikatności, wrażliwości, którą mężczyźni, zawstydzeni jej obecnością w sobie, jej funkcjonalnością, mają potrzebę jej wytłumaczenia, choćby samemu przed sobą.
Ponadto czytam ten wiersz przez perspektywę biografii autora, stąd moje rozumienie. Wiersz jako proroctwo. Serdeczności, Abi.

z.