Sirkka Turkka obłędnie kocha zwierzęta

psy i konie bezwzględnie w jej opiece

suche papierowe powietrze często otula księżyc

w jej wiosce odciętej od świata

w huraganowe miesiące nosi teflonowe rękawiczki

używa linomagu i maści z witaminą A - wiedzie swe

pustelnicze życie na południu Suomi gdzie

cieplej w uszy - bo dalej od bieguna

w zimowe dni gdy światła mniej Sirkka pisze

swoje cudne wiersze - smolaki co rusz trzaskają

w kominku - w obejściu łyska

rozświetlony namiot lavu

wiersze podchodzą tu po cichutku

oswajają jak dzikie wadery do wiktu ogniska

błyszczą im ślepia - klinicznie krystalizując

ożywają w metaforach z uczuć i uduchowienia

z braku lub nadmiaru miłości ludzie mogą cię zranić

twierdzi Sirkka - dlatego

pokochała swoje pegazy i cerbery

stroniąc świadomie od ludzkiej arogancji

psy stroją swoje pęknięte skrzypce

chmura jak chudy chłopak który chce się żenić

co nie zawyje z Sirkka - nie spadnie z deszczem

z przestworu Finlandii w ciało mistycznej eremitki

--