Epikryza

Czyta w epikryzie: „człowiek z krwi i kości

Taki sam jak wielu...”

Brzęczenie much

Opiewa martwe ścierwo mojej duszy

Ściek krwi

Zapętlony

Pcha śmieci

Tylko po to, bym zaczął się rozkładać nieco później

Wiem, to durne

Gniję od środka

Inni zwą to starzeniem

Albo wymianą komórek

A ja mam śmiałość

By nadać temu nazwę istoty żywej

Nazwę która nie przetrwa

Próby ognia

Jesteśmy bydłem z nieco bardziej wyszukanymi atawizmami

Jestem mięsem

Potencjalną padliną

Gdy byłem w sklepie

Myślałem

Jakie to zdumiewające

Że to nie ja wiszę na haku

To chyba (czysty) przypadek

W moim żołądku martwe zwierzęta

Rozkładające się zwłoki

Jest tak, a nie odwrotnie tylko dlatego, że

Moi przodkowie

Byli nieco sprytniejsi

Albo trochę bardziej bezwzględni

Mniej ludzcy

Przeklinam sam siebie

Bo inni nie potrafią zrobić tego odpowiednio dobrze i dosadnie

Prawdziwie

Za wypranym zużytym uśmiechem

Szczerzy się cierpliwa bezzębna prawda

Gołębie na chodniku biją się o okruchy bułki

Resztki z pańskiego stołu

Jesteśmy gorsi

Bo poświęcamy życie na bezwzględną walkę

O rzeczy, których nie widzimy

O sukces i pieniądze

Resztki z pańskiego stołu

Mamy mniejsze szanse od tych gołębi

W tej walce są wygrani

Ale żadnego z nich nie ma pośród nas

Zabijam sam siebie

Każdym oddechem

Tlen jest szkodliwy

Antyoksydanty pomagają mi odetchnąć pełną piersią

Zabijam sam siebie

Każdym oddechem

Zmniejszam swoją szansę na zbawienie

Na życie

Słowo „życie” jest eufemistycznym określeniem ciągłego prostytuowania się

Bezsilny

Niechętnie staję przed lustrem

Bluźniercze wargi szepczą

„Kurwa!”

Wzywam każdego z was

Na świadka

Przeciw samemu sobie

Przeciwko wam

Przeciwko mnie

Za składanie fałszywych zeznań

Grozi

Spokojne życie