Bardzo dobre opko. Mądre i sensowne. No, jakby to nie zabrzmiało, ale kot miał sporo racji. Mówił jak jest. Oczywiście, uwarunkowania, człowiek, cywilizacja, kultura, wychowanie i takie tam (jakby powiedział kot; co prawda zbyt często powtarza tę frazę) – wszystko rozumiem, ale jednak mówił prawdę.

Zastanawiam się, czy nie byłoby lepiej, gdyby faceta nie ogarnął paraliż, powinien jednak poczęstować się tą whisky, z tym kocisko się nie zachowało, i miałby większe pole manewru. Łącznie z fizyczną ripostą.

Czytało się płynnie i z przyjemnością.


Za dużo „się”.


Trochę za dużo „się”. Przed i po, też było.


Formalnie powinno być „papieros”.


— Winszuję. – Lekko, lecz zauważalnie, skłonił głowę.


— To dobrze. — Pokiwał głową z uznaniem. — Dużo?


Szkoda, że nie przedstawiłeś tych argumentów; mogłaby z tego wyniknąć ciekawa wymiana zdań.


Po drugie dzieje się to dwa razy w roku, czyli u nas kobitka może mieć… — Spojrzał na łapę, poruszył pazurami, wystawiwszy


Po trzecie i najważniejsze, my kocury, nie musimy brać udziału w odchowaniu, więc możemy się skupić wyłącznie na przyjemnościach.


Za co?!

Dziękuję esere za komentarz.

Ale przecież narodziła się na nowo.

Dziękuję Margaro za odwiedziny. Cieszy mnie Twoja opinia.

Ad. eka


Wyjątkowo trafna uwaga! Całkowicie się z nią zgadzam.

Ad. wiktoria


Niekoniecznie. Powiedziałbym nawet, że wprost przeciwnie. Weźmy takie dwa przykłady: Jesteś producentem obuwia. Z badań rynku wiesz, że część twoich potencjalnych klientów nosi buty numer 38, a część 42 (wiem, że abstrakcja, ale chodzi o konstrukcję myślową). Aby zadowolić wszystkich, bierzesz średnią i produkujesz obuwie numer 40. Czy na pewno je sprzedasz? Albo: zapraszasz dwóch przyjaciół, jeden jest fanem twardego rocka, a drugi słucha wyłącznie muzyki symfonicznej. No i puszczasz im rock symfoniczny, na przykład klasykę gatunku - „Moody Blues”. Czy obaj będą ukontentowani taką muzyką?


Z bólem, ale nie mogę się nie zgodzić.


Może się zdziwisz, ale nie zastanawiam się nad tym.


Ja uważam, że ma. Kwestia podejścia i odbioru.


I bardzo dobrze.


Obawiam się, że w takim rozmiarze by zanudziło. Nawet mnie.


Może i tak.


Z przyjemnością się zapoznam.

Ad. wiktoria


Ależ dlaczego nie, jak najbardziej przysługuje za poniższe uwagi.:



Całkowicie się zgadzam; są statyczne, tylko, że po pierwsze tak podchodzę do pisania, po drugie wcale nie uważam tego za wadę. Instynktownie odwołuję się do obrazów malarskich (ruchomych nie lubię, nie pamiętam kiedy byłem w kinie, filmów w tv nie oglądam), statycznych z założenia. Ale oczywiście rozumiem, że nie wszystkim to odpowiada.


Pozostaje się cieszyć, że tylko jeden.


Co do schematyczności, to masz rację. To rzeczywiście można uznać za wadę; ale po pierwsze nie bardzo potrafię inaczej, a po drugie, ktoś kiedyś napisał, że piszę się tylko jedną książkę – oczywiście to trochę i metafora i uproszczenie, ale w moim przypadku, mam pewną ramę i wypełniam ją określoną treścią,przekazem, mniej dbając o formę opka. W jakimś sensie są to próby znalezienia sposoby przekazanie pewnych konkretnych idei czy wiedzy. Opowiadanie jako takie, pełni rolę pomocniczo – poszukiwawczą (nazwijmy to, trochę niezgrabnie, w ten sposó.
Za dużo tła? Wyobraź sobie, że pierwsze co napisałem, to było kilkadziesiąt stron czyściutkich dialogów, bez jednego słowa tła dialogowego ani opisu. Spuścizna Platona. Wstawiłem fragment. Zjechano mnie od ostatnich i zmieszano z błotem. Proszę bardzo. Drugie opko miało już duuużo opisów. Przepraszam, że się chwalę, ale zostało uznane opowiadaniem roku w swojej kategorii na pewnym dużym forum, przy silnej konkurencji. Jak pisał Proust, to nie jest kwestia techniki, lecz wizji. Miały być opisy? - to są. I teraz ujmuję temat bardziej w kategoriach opisów. Być może, pora to zmienić. Jakby co, o złotym środku słyszałem. Teoria.
Mało akcji – tak, akcja mnie nie interesuje. Pragnę przedstawić obraz, nastrój oraz ukazać wiedzę i konkretne informacje. Zdaję sobie sprawę, że nie bardzo wychodzi, dlatego przestałem pisać, to co wstawiam, pochodzi sprzed roku – dwóch. Jeśli nie zanudzę, to jeszcze coś tam zostało.


Co do emocji, również zgoda; najczęściej nie zastanawiam się nad nimi, a jeśli, to niebyt wychodzi. Choć czasem się podoba.


Z tym się nie zgodzę. Zresztą miałem zarzuty, ze treści jest za dużo i trudno ją objąć czy strawić. Aczkolwiek pojęcie i zrozumienie treści może być bardzo różne. Jak rozumiesz treść, co ją stanowi?


No niestety, nie bardzo wiem. Ale po to jest taki portal, aby się podszkolić.


No właśnie. Teoria Wieloświata Deutscha – Everetta oraz światów równoległych plus elementy teorii magii Słowa z dodatkiem antropologii w ujęciu Bronisława Malinowskiego i teozofii, to chyba jest trochę treści jak na krótkie opoko?


Spotkałem się z opinią pewnej grupy naukowców stwierdzających na podstawie badań, że koty widzą światy równoległe.

I dziękuję za wartościowe i konkretne uwagi.


Ad eka.

Dziękuję za uznanie. Cieszę się, że przypadło do gustu, to zawsze sprawia radość autorowi, tak jakoś jest psychika skonstruowana.


Wspaniałe określenia!

Sądzę, że to dobry pomysł.

Dobrze, płynnie napisane, ciekawy styl, przeczytałem z zainteresowaniem, choć nie jest to moja ulubiona tematyka.
Zauważyłem kilka drobiazgów:


Napisałbym: Perełka, biała, mała, niewinna jak lilia i Murzyn, duży, czarny, szczekający z okazji i bez okazji,


Powtórzone „roboty”.


Wydaje się, że po „kupach” i „pieluchach” brakuje przecinków.


Powtórzone „się”.


Usunąłbym „jej”; zwłaszcza, że było w poprzednim zdaniu.


„po bimbrze”


Powtórzone „jej”.


Usunąłbym „jej”, niepotrzebne, no i przed chwilą było dwa razy.


„bo” - literka uciekła.


Powtórzone „jej”. A tak ogólnie, to go trochę za dużo.

Sprawnie napisane, czyta się lekko i z zainteresowaniem. Ale zakończenie rozczarowuje. Nagle urwane, pozostawia pustkę, z której nic nie wynika, stawiając pod znakiem zapytania sensowność całości.


„mi” niepotrzebne.


U impresjonistów fakturę zawsze tworzyła jedna warstwa farby. Większa ich ilość byłaby zaprzeczeniem idei tego kierunku, liczyło się pierwsze dotkniecie pędzla, pierwsze wrażenie – impresja. Ale nakładali ją przeważnie grubo i tworzyła wyraziście trójwymiarową fakturę.


„van Gogha”


Taką rozmowę Filipińczycy prowadzili chyba w rodzimym języku. Mało prawdopodobne, aby bohater opowiadania go znał, a jeśli tak, to należałoby powiedzieć skąd, albo inaczej rozwiązać tę kwestię.


„zbieg – zbieżny”: powtórzenie


Ja wiem, że brzmi to, jak „opowieści dziwnej treści” i że być może wygranie miesiąc po sporządzeniu cyrografu głównej nagrody w loterii jest zwyczajnym zbiegiem okoliczności.


„znaną”
Powtórzone „mi”. Z drugiego można można (a nawet trzeba) zrezygnować.


„cholerny” - „cholera”: powtórzenie.


„mi” - niepotrzebne.


„kobietą”
„ode mnie” - niepotrzebne; wiadomo od kogo była młodsza.


Powtórzone „mi”. Z drugiego można zrezygnować.

Oczywiście!


Służę z przyjemnością:

Niewątpliwie dobrze napisane, choć to nie moja bajka. Dziwny, początkowo niezrozumiały pierwszy akapit, najpierw brakuje podmiotu, potem orzeczenia, rozumiem, że to świadome, i w sumie ciekawe. Szkoda, że dalej rezygnujesz z tak nietypowego formowania myśli. O tych kurwach to albo za dużo, albo za mało, to znaczy - w moim odczuciu rzecz jasna – należało albo wspomnieć krótko, zarysowując temat, albo bardziej szczegółowo rozwinąć (nie ukrywam, że wolałbym pierwszy wariant). Czytając, przypomniała mi się proza Henry Millera.


Raczej: „tę na dole”


Jeśli „każesz” jest derywatem „kary”, to „karzesz”.


Napisałbym: Weźmy takiego Edisona i tę jego żarówkę. Albo nie, zostawmy żarówkę, weźmy jego samego.


Skąd wiesz?

Ad. Purpur.
Róży ode mnie nie dostaniesz, ale to wręczam z przyjemnością:

No i za stawiam za dobrą radę z notatnikiem:

Ad. Niczyja
Zawsze tak pięknie napiszesz... aż nie wiem, co odpowiedzieć. W każdym razie bardzo dziękuję, miło czytać takie słowa.


Ad Purpur

To naturalne, nie wszystko wszystkim odpowiada.


No właśnie. Czytałem i sprawdzałem go dziesiątki razy i nie widziałem szkolnego błędu. Nie pierwszy raz mi się to zdarza. To jakieś zjawisko psychologiczne. W tekście pisanym przez kogoś innego zauważyłbym natychmiast.


Prawdę mówiąc, mnie też.


Skracałem już dwukrotnie.


Z tym, to są u mnie problemy; wiem, że piszę dość statycznie, podchodzę do teksu trochę jak do malowania obrazu, a ten z założenia się nie rusza.


To jeszcze trzeba mieć co wymieniać.


Pewnie, że bym chciał.


Bez wątpienia.

Bardzo dziękuję za wizytę i wartościowe uwagi.

Jeśli czasownik odnosi się do narratora, a nie wyimaginowanej osoby trzecie, to „nie chcę”.


„stawały się”


Kropka po „aniołem”.
„powiedziała”. Żona to raczej rodzaj żeński.


„powrócił do patrzenia” – niezręczne sformułowanie.


„chwilę”


Bez spacji przed wykrzyknikami.


„się” w każdym zdaniu.


Powtórzone „się”.


Co mają wspólnego myśli z drążącymi (a nie drżącymi?) dłońmi?


Gdyby przestał uprawiać z nią seks, może by żyła.


„ubrał kurtkę” to kolokwializm. Lepiej: „nałożył kurtkę”.


„mu” - niepotrzebne.


„samym”


Błędnie zredagowane zdanie.


Ona również przyłożyła swoją dłoń, rozprzestrzeniając ciepło po jego klatce piersiowej.


- Pamiętasz, co wtedy czułeś?-  zapytała. Cofnął się w milczeniu. - Pozwalałam ci na to wszystko, bo cię kochałam.


- Nie, tak się musiało stać. - Dotknęła jego policzka.


Jej ciepły melodyjny głos sprawiał, iż czuł, że komuś na nim zależy.



Czym napełniać?


Zrozumiał, do czego się zobowiązał w trakcie ślubu.


Chyba „oddalać”.


Kropka po przestał nieuzasadniona, to nie zdanie, a jego równoważnik i nie wiadomo, o co chodzi.
„swoje” - chyba miało być „swojej”
Powtórzenie „swojej” - „swoją”.
„dostała imię” - niezręczne

Tekst napisany wyjątkowo niestarannie, bardzo dużo literówek (są jeszcze braki spacji przed lub po dywizie czy spacje przed przecinkiem), których nie powinno być. Wiele nieporadnych, niedopracowanych zdań. Mam wrażenie, że nie przyłożyłeś się do niego, a szkoda, bo po dopracowaniu mógłby być niezły, przebija pewien nastrój, nieuchwytna liryka – ale wszystko wymaga korekty i dopracowania.

To raj przedstawia się tak paskudnie, iż wzbudza obawy że można tam trafić? I nie dostrzegam związku między konkluzją zawartą w drugim zdaniu, a zdaniem pierwszym.


Zarówno na Bramie Krakowskiej, jak i na Chełmowej Górze rośliny dostają niepowtarzalną szansę na realizację swoich marzeń.


Opuściłbym „rośliny”; były przed chwilą.


„on” - zbyteczne.


Bardzo obrazowe sformułowanie.


Trzykrotnie powtórzony „raj”. Trochę za dużo.


Jak dla mnie – zbyt daleko idąca metafora, ale może i tak.

Ciekawie przedstawione; przeczytałem z zainteresowaniem.

Jakiego początku? Dlaczego jest on oprawiony w cudzysłów? Co stanowi jego brzeg? Nie ma odpowiedzi na te pytania. Pierwsze, bardzo ważne zdanie, szczególnie w tak krótkim fragmencie, zawisa niedookreślone w próżni.


Czyli wspomniany w poprzednim zdaniu początek, nie był początkiem, bo świat znał wcześniej słowa i nie chciał o nich pamiętać. Sprzeczność. Tekst stwarza wrażenie rozważań natury filozoficznej, więc takie pytania powstają i domagają się odpowiedzi.


Na czym polega „otwartość” słów? To określenie nie jest dla mnie zrozumiałe.

"Jak mój umysł, który pragnie dosięgnąć gwiazd i zobaczyć co znajduje się za najdalszym słońcem."
Napisałbym: Jak mój umysł, który pragnie dosięgnąć gwiazd i zobaczyć co znajduje się poza najdalszymi z nich.
Podejrzewam, że nie każdy kojarzy, iż gwiazdy – to słońca; może powstać wątpliwość.


Nie rozumiem, dlaczego słowa a priori mają podstępne znaczenia. Wydaje się, że są tylko oznaczeniami/odzwierciedleniami swoich desygnatów; jeśli przypisujesz im inną rolę, należałoby to wyjaśnić czy przynajmniej określić.


Zdanie błędnie skonstruowane; nie mam pojęcia, o co chodzi.


A to jest bardzo dobry i ciekawy fragment. Pierwsze zdanie formułuje interesującą tezę. Tylko brakuje przecinka po „grę”.


Na skraju ciszy, która nie należąc do mnie, należy do ziemi niczyjej.


Do obiecanych przed wiekami snów, które mogą się ziścić, gdy wyjdziesz ze swojego cienia i zanurzysz się w świetlistej poświacie słońca, które zawsze budzi jakiś dzień.
Poza tym ładne zdanie. Tylko mamy w nim powtórzone „się”. Lepiej unikać takich sytuacji.

Zakończenie niejasne; nie zrozumiałem, co chciałaś przekazać.

Krótki tekst, sprawia wrażenie swoistej refleksji, czy poszukiwania środków wyrazu. Brakuje
w nim „kręgosłupa”, jasnego, konkretnego przekazu; niezbyt czytelnie przedstawiasz swoje myśli, ale warto pracować, z czasem na pewno będzie coraz lepiej.