Dziękuję Wiktorio za miłe słowa. Cieszę się, że wywarło pozytywny wpływ.

Po tak napisanym wstępie – zazwyczaj przerywam lekturę. Czasem, przypadek jakiś może, albo machinalnie – kontynuuję. Tak było i tym razem. Akurat tym razem nie żałuję.
Ale dlaczego przerywam? Policz końcówki „ła” trzeciej osoby liczby pojedynczej. O ile się nie pomyliłem (a można) to są ich dwadzieścia dwie. Wybacz, to jest nie do przełknięcia.



A tekst ciekawy, choć bardzo nierówny, brak mu płynności, spójności wewnętrznej, chropowaty taki. Napisane bardzo niestarannie, jakby w pośpiechu, żeby nie powiedzieć lekceważąco. Nawet spacje są gdzie być nie powinny i odwrotnie; często, zbyt często. Ale czyta się i wciąga, trudną do sprecyzowania oryginalnością. Należałoby jednak nad nim trochę jeszcze przysiąść.


Kiedy weszła do środka miałem rękę głęboko zakotwiczoną pod spódnicą dziewczyny, i puściłem do niej oko.


Powtórzone „okno”.


Przecinek po „zapytała” oraz zbędne „w”.


Przecinek po „miejscem:.


„się”
Przecinek po „odpowiedziałem”.
„łózko”


Powtórzone „łóżko”.


Przecinek po „tęczówkami”.


„bohaterskie”.


Czas teraźniejszy – czas przeszły – czas teraźniejszy – czas przeszły
Bałagan.


Lepiej: - Orzeźwionko, co? - zachichotałem wycierając się kawałkiem jakiejś szmaty.


Kropka po „przestrzegłem”.


„obrożę”


Bardzo dobre. Co prawda zamiast drugiego „i”, dałbym przecinek.


Jeśli „Nie” dużą literą, to kropka po „tajemniczo”.


To całowanie, to już nie takie zwyczajne.


„cię”


Usunąłbym „gdzie”.


Poprawniej: „Bierze spory łyk”.


Kropka po „zachwycie”.


Albo kropka po „uwagą”, albo następujące „Nie” małą literą.


Skoro wprowadzasz czas teraźniejszy, to może konsekwentnie: Na ostatnie słowa kładzie szczególny nacisk; w ołówku pęka grafit. Patrzy na zegarek.


Dobre zakończenie.
Przecinek przed „ale”.

Dziękuję Jago za odwiedziny i komentarz. Co do przymiotników - na pewno to rozważę i będę starał się poprawić. O złośliwości nie myślałem, ale humor starałem się wpleść, no cóż, nie wyszło; ponury ze mnie typ. Ale może innym razem powiedzie się lepiej.

Przejmujący i bardzo dobrze napisany tekst; przeczytałem z zainteresowaniem. Po części odbieram go jako próbę innego przedstawienia rzeczywistości, indywidualnej świadomości, pomieszania snu i jawy, przy jednoczesnym kwestionowaniu tego, co określamy mianem realnego świata. Jego iluzoryczność i potencjalna wariantowość może być kwestionowana nie tylko na poziomie zjawisk, ale również w sferze podmiotów, percepcji których, zjawiska te podlegają. To trudna sztuka, ale moim zdaniem – zakończona sukcesem.

Ad. purpur
Dziękuję w imieniu Miauka i swoim.


Sprawdzałem w słownikach. Obie formy są dopuszczalne.


Zgadzam się; jak wpadnę na pomysł, to zmienię.


Cieszę się z Twojej opinii i zapraszam. Prawie wszystko co piszę, ma jakieś konszachty z innymi światami.


Ad nightwolf

Przynajmniej w połowie światów.


O ile się orientuję, to widzą wszystko jako wyblakłą zieleń i błękity. Pozostałe prawie nie.

Miło, że się podobało. Dziękuję, że wpadłeś.

„nocnych” to derywat od nocy; powtórzenie.


Kropka po „Adam” uciekła.


Powtórzony „dom”.


Przecinek po „sens”.


Przecinek po „towarzyszy”.


Przecinek po „dotarł”.


Przecinek po „mówić”.


Usunąłbym „na to”.


Trzykrotnie powtórzone „się”.


Cztery razy „się”.


„się”

Podobało się. Dobry styl, ciekawy pomysł, czytelne paralele. Przeczytałem z przyjemnością.

Napisałbym: Pierwiastek z ja, to ja.


Upośledzony skurczem krtani, rządzony siłą, którą nie w pełni kierował, mówił coś o niej, coś wyuczonego i nieszczerego do ludzi,


Napisałbym: Ciepły dzień, wdychałam całym ciałem zapach upału.


Powtórzony kapelusz.



Cztery razy „się”.


O ile się nie mylę, to było ich pięcioro.


Powtórzone „jakaś”. Z pierwszego bym zrezygnował.


Mój mąż, z początku nie zwracał na to uwagi, ale w końcu nadszedł ten dzień, gdy przebudzona świadomość czegoś nieokreślonego, zaczęła w nim rozbłyskiwać coraz silniej,


Czułam wstyd, a on jest w stanie doprowadzić do sytuacji, gdzie poczucie sensu cierpienia zanika.


Powtórzony „wstyd”.


Powtórzone derywaty moralności.

próbowałam nie usnąć, ale gdy się przebudziłam, nie było jej już przy mnie.


Poczułam, jakby ktoś wydarł ze mnie jakieś nieokreślone korzenie, pokryte jeszcze świeżą krwią.


Powtórzone „się”
Lepiej: ...nie mnie.


„egg”?

Niezłe zakończenie; dobry pomysł. Czytało się też nieźle, płynna narracja, ciekawa forma, wyraziste i przekonujące przedstawienie problemów.

Skoro to jest „ktoś”, to raczej „Kim może być?”.


Skoro biegniesz między drzewami, to jednoczesne zlustrowanie – i to dokładne – okolicy, nie wydaje się być możliwym.


„mi” niepotrzebne; zwłaszcza, że będzie za chwilę.


Trochę tautologia.


Jakby skutecznie uniemożliwiały ruch, to by nie mogła biec.


To już było powiedziane.


Przesunąłbym przecinek po „miejscu”.


Przed kim? Wydawało się, że właśnie przed nim uciekała.


Powtórzone „mi”. Z obu można zrezygnować.


Cztery razy „się”.


"Malinowe" brzmi jak dysonans. Zdanie rozpocząłbym od "usta".


Przecinek przed „idąc”.


„mi” niepotrzebne. Wiadomo, o kogo chodzi.


Jakie gryzonie piszczą tak głośno, że słychać je w lesie? I wie, że piki pochodzą akurat od gryzoni, natomiast pomrukiwania nie wiadomo od kogo?


"którą"


Powtórzone "tu".


„się” w każdym zdaniu.


Przecinek po „dłoń” by się przydał.

"Odpowiadam mu uśmiechem i chwytam podarowaną dłoń."
„mu” niepotrzebne; niczego nie wnosi, a zaimków zawsze za dużo.


Powtórzone „uśmiech” i „się”.
I lepiej by brzmiało: "Uśmiech schodzi mi z ust dopiero wtedy, gdy..."

Trochę błędów, ale na pewno do opanowania. Tekst – powiedziałbym – taki sobie. Trochę abstrakcyjny, zawieszony w próżni opis marzenia. Nie jest to zbyt przekonujące; takie eteryczne, nieokreślone, rodem z baśni. Raczej niewiele z tego wynika, nie ma też niczego odkrywczego i porywającego w zamierzonej koncepcji, ale poczytać można.

Bardzo podobało mi się to opowiadanie, zarówno ze względu na ujęcie z „roślinnego” punktu widzenia, co jest nader rzadko spotykane, jak i sporą dozę lekkiego humoru. Bardzo przyjemna lektura.
Zauważyłem kilka potknięć (IMHO):


Po pierwsze, odkąd się wprowadziła, Paweł zaczął mnie zaniedbywać.


Czy roślinka dysponuje taką częścią ciała?


Szybko rosło, zmieniając się w złośliwą bestię.


Chyba raczej „od teraz”.


Dodałbym jeszcze jeden przecinek, gdyż z tego wynika, że roślina zaczęła umierać po kilku tygodniach.
– Jaga zauważyła, że umieram, dopiero po kilku tygodniach.


„jego” - literówka


Usunąłbym „mi”.


Przecinek po „szafką”.


Przed „że” przydałby się przecinek.

Zdanie rozpocząłbym od "Byliśmy blisko jego..."

- No, co za debile! – Jerzy machnął na nich ręką i zdziwiony moim widokiem zamrugał oczami – A co ty tu robisz?
Kropka po "oczami".


- Jakoś chyba zapomniała. – Odetchnąłem z ulgą. – A co tu się stało? – Wskazałem głową pogotowie wodno-kanalizacyjne.

- A widzisz, ci kretyni złota szukali. – Stryj przystanął,


Trzy razy "piasek".

- Co za niespodzianka! – przytuliła nas serdecznie, zapraszając do środka.
- Co za niespodzianka! – Przytuliła nas serdecznie, zapraszając do środka.


Powtórzone "jej".

Przyjemnie się czytał, choć to nie moja bajka.

Dobrze, przekonująco i płynnie napisane z oprawą stosownego klimatu. Ale tego nie rozumiem (w końcu nie muszę):

I czy naprawdę tego chciała, czy naprawdę tego pragną kobiety?
I jeszcze:

Z tym się nie zgadzam.

Zdaje się, miało być o miłości...

Sądzę, że dziewięćdziesiąt kotów w małym domku, i jak rozumiem, bez możliwości wychodzenia na zewnątrz - to przesada. Sąsiadka miała ongiś pięć i mogły wychodzić do ogrodu, ale i tak zaduch w pokojach był trudny do wytrzymania. Również nakarmienie takiej liczby zwierząt jest bardzo kłopotliwe, i kosztowne. Wbrew powszechnym opiniom, koty wcale tak mało nie jedzą (jeśli wychodzą na dwór, to się"dożywiają"; mam jednego (a raczej on mnie ma), to wiem.
Motyw i konkluzja nie są wprawdzie nowatorskie, ale tekst jest dobrze napisany, wyważone proporcje, zwarta kompozycja. Przeczytałem z zainteresowaniem.