- Czy ktoś tam mieszka? – spytała niepewna dziewczyna wskazując na wielki, stary dom.
- Nie przekonamy się dopóki nie zobaczymy – odpowiedział jej przyjaciel i ruszył w stronę wejścia. Dan zawsze był ciekawski, natomiast Nel nigdy nie pchała nosa w nie swoje sprawy. Tym razem jednak podążyła śladem chłopaka.
Zardzewiała furtka zdobiona żelaznymi liśćmi okropnie skrzypiała. Trawa od dawna nie była koszona, a żywopłot nie był podcinany.
Dwójka przyjaciół powoli zbliżała się do drzwi frontowych. Było już grubo po osiemnastej, a w jesiennym czasie oznaczało to półmrok i silny wiatr.
- Czuję się jak w scenie horroru – wyszeptała dziewczyna.
- Nie przejmuj się, chwyć mnie za rękę, nic ci się nie stanie.
Nel mocno ścisnęła dłoń Dana i podążała za nim. Przed drzwiami przystanęli. Na podłodze leżała pokryta grubą warstwą brudu wycieraczka z napisem „Welcome”.
- Widzisz – powiedział szeptem chłopak – zapraszają nas do środka.
Dziewczyna nie odpowiedziała tylko przytuliła się do jego pleców.
Z obdrapanych drzwi frontowych schodziła biała farba. Kołatka w kształcie podkowy zardzewiała tak mocno, że chłopak ją urwał.
- Przestań – syknęła na niego Nel – nie niszcz niczego.
Dan cicho zaśmiał się i nacisnął klamkę. Drzwi ustąpiły. Używając nieco więcej siły pchnął je do środka.
- Nic nie widzę – szepnęła dziewczyna.
- Dlatego wziąłem to – odpowiedział chłopak wyciągając z kieszeni latarkę – gotowa?
Nie czekając na odpowiedź zaświecił ją. Wnętrze domu rozświetliło się. Wszystko pokrywała gruba warstwa kurzu. Niektóre z okien były powybijane, przez co na ziemi walały się liście i gałęzie. Dan zrobił krok naprzód lecz dziewczyna zatrzymała go.
- Nie chcę tam wchodzić – powiedziała – boję się.
Chłopak odwrócił się do niej i przytulił nieco mocniej.
- Tylko się rozejrzymy, a potem zabiorę cię do kina, obiecuję.
Szeroki uśmiech rozjaśnił twarz Nel i dziewczyna pozwoliła poprowadzić się w głąb strasznego domu. Gdy przeszli kilka kroków, wiatr przybrał na sile. Drzwi zatrzasnęły się z donośnym hukiem, a szczeliny w ścianach sprawiały, że wlatujące powietrze wyło.
- Dan – powiedziała z przerażeniem dziewczyna – to jest naprawdę jak scena z horroru.
- Nie panikuj – odpowiedział bez przekonania chłopak.
- Wychodzimy stąd, natychmiast – rozkazała Nel i ruszyła w stronę drzwi.
Dan jednak złapał ją za rękę i nie pozwolił odejść.
- Tylko się rozejrzymy, ok? Nie uciekaj mi teraz. Powiedziałaś, że jesteś równie odważna co Mike i że możesz tutaj ze mną przyjść. Nie każ mi żałować decyzji.
- Przepraszam – wyszeptała Nel – rozglądaj się tylko szybko.
- Góra dziesięć minut.
Pomieszczenie do którego weszli było wielkie i kiedyś z pewnością gustownie umeblowane. Jednak lata jego świetności już dawno minęły, tapety odchodziły od ścian, portrety leżały na podłodze. Co bardziej wartościowe przedmioty z pewnością ktoś zabrał lub po prostu ukradł. Pozostały poniszczone śmiecie.
Dan zrobił krok do przodu i potrącił coś nogą. Przewrócona butelka poturlała się do przeciwległej ściany. Nel nie chciała ani na moment puścić ręki przyjaciela, była tak przerażona, że w ogóle nie chciała patrzeć na wnętrze domu. Chłopak powoli poprowadził ją do kolejnego pomieszczenia. Kuchnia wyglądała bardziej jak chlew, posłanie ze starych materacy było zarzygane, a wszędzie dookoła walały się butelki.
- A co jeżeli osoba, która tutaj śpi jest teraz w domu? – spytała Nel.
- Jak ją zobaczymy to wyjdziemy – zripostował z uśmiechem chłopak.
Zawrócił do przedsionka, a stamtąd były trzy wyjścia. Na zewnątrz, na górę i do piwnicy.
- Chcesz trochę więcej horroru? – szepnął chłopak dziewczynie i zwrócił jej uwagę na uchylone drzwi do piwnicy.
- Nie nie nie nie nie – mówiła gorączkowo dziewczyna i odciągnęła Dana od wejścia – nie pójdziemy tam.
- Ahh… ok, ale na górę pójdziemy – powiedział chłopak i ruszył do schodów.
Drewniana poręcz była spróchniała i popękana, a same schody wyglądały na nieużywane od lat. Chłopak postawił na nich stopę i mocno nacisnął. Coś zatrzeszczało.
- Nie idźmy tam – poprosiła Nel, na co Dan jedynie się uśmiechnął.
- Albo idziesz, albo mnie puść. Chce zobaczyć jak wygląda piętro.
Dziewczyna niepewnie i ze łzami w oczach rozluźniła uścisk.
- Zaraz wracam – powiedział pewny siebie chłopak i ruszył na górę. Schody trzeszczały, ale po kilku sekundach Dan stał już na piętrze.
- Widzę długi korytarz – mówił z uśmiechem – idę sobie, idę, mam jakieś drzwi.
- Dan wracaj – prosiła przestraszona Nel.
- Jeszcze tylko chwilka, pozaglądam i wracam.
Pchnął drzwi i jego oczom ukazał się dziecinny pokój. Widocznie nie tknięty przez złodziei, jedynie zniszczony czasem. Okno nie było rozbite, ale za to mocno zabrudzone, nie licząc niewielkiego kawałka, który jakiś pijaczyna musiał przetrzeć ręką. Odwrócił się i nagle wrzasnął gdy coś zakryło mu twarz.
- Dan! – krzyknęła Nel z przerażeniem.
- Jest ok. – odburknął chłopak ściągając z twarzy mocną, pokrytą kurzem pajęczynę. – Cholerne pająki.
- Chodź już, tam nic nie ma.
- Już schodzę – powiedział zrezygnowanym głosem i ruszył w stronę schodów. Gdy już był przy nich usłyszał szelest w przyległym pokoju. Drzwi były uchylone.
‘Dziwne’ pomyślał ‘myślałem, że wszystkie drzwi były zamknięte’. Wychylił się za poręcz próbując dojrzeć co to za pomieszczenie.
Rozległ się grzmot, a dom rozświetliła błyskawica.
- Już idę tylko coś jeszcze zobaczę – uspokoił dziewczynę, która nerwowo postukiwała stopą w podłogę.
Podszedł bliżej i uchylił drzwi, nie wchodząc stwierdził, że pokój jest całkowicie pusty. Zawrócił w kierunku schodów, pewny tego, że już zaraz opuszczą dom i wraz z Nel skierują się do kina. Ostatnia rzecz o jakiej pomyślał to przerażona dziewczyna czekająca przy drzwiach frontowych. Usłyszał kroki za sobą. Nim zdążył się odwrócić, poczuł potężne uderzenie w tył głowy.
Dziewczyna usłyszała donośne trzask metalowej rurki.
- Dan? – spytała.
W następnej chwili, ktoś lub coś warknęło i dziewczyna zobaczyła jak jej bezwładny przyjaciel spada po schodach. Krzyknęła. Ciemność ponownie rozświetliła błyskawica. W tej samej chwili schylała się do Dana i patrzyła na szczyt schodów. Stał tam potężny mężczyzna z rurką w dłoni. Jej przyjaciel nie ruszał się, całą głowę miał pokrytą świeżą krwią. Ponownie zagrzmiało, a mężczyzna krzyknął.
Przerażona Nel rozpłakała się i wrzeszcząc ile sił w płucach wybiegła ze starego domu.