Ballada o kropli.

Pod drzewem szumiącym, w cieniu krzeczyny
podeszłaś do mnie, gdy zbierałam maliny.
Splotłaś ramiona na mej wątłej szyi,
rozdarły się korale, w ściółce zgubiły.

Niebo pokryte gęstwiną granatową poczęło spadać na ramiona.
Wiatr zimny przytulał do siebie nasze zmoknięte ciała.
Lekkie wstrząśnienia, delikatne dreszcze ogarnęły ciebie
Spłynęłam wreszcie.

Po różowo-bladym policzku kołyszę się spokojnie
muskam warg brzegi krwiste, z językiem
miękkim, delikatnym, słodkim rozmawiam
szeptem.

„Będziesz mnie teraz kochała?”
”Jak nigdy wcześniej. Staniesz się częścią mej duszy.”

Uciekłam stróżką po brodzie na obojczyki
i perełki wystające na drodze swej spotkałam.
Zaśpiewały leśne stwory pieśń na cześć Królowej
mieszkającej w borze.

”Panno Piękna, wspaniała. Nadobna Panienko.
Do Ciebie się uciekamy, o Królowo, o Królowo!
Przynieść rozkosz z kosza przyjemności swoich,
Daj zatopić się w ekstazie miękko.”

Pomiędzy białymi pąkami przemknęłam cichutko
wciąż korytarz swój wyznaczając, gubiłam siebie po trosze.
Lekkie westchnienia przeradzały się w łkania grzmoty.

Aż starta drżącą ręką spadłam między kolanami
na ściółkę. Czysta. Spełniona. Słona.