Detektyw Sromo nie jest gejem. A gdyby był, i tak by się nie przyznał – nie w kraju pseudokatoli, gdzie Chrystusowe nie siedem, lecz siedemdziesiąt siedem razy wrogowi wybaczaj ich ekscelencji masa zmiotła pod dywan rękami gospodyń. I tak tam sobie to wybaczanie po siedemdziesiątsiedemkroć marnieje zakurzone, prowadząc od czasu do czasu – w sumie to od wielkiego dzwona – konwersację o świecie idealnym z miłosierdziem i tolerancją, już niepamiętającymi kiedy pod ten sam dywan zmiecionymi. No bo o czym tu dyskutować – co było a nie jest nie pisze się w rejestr. I gadać o tym nie muszą, ale i tak wszyscy troje wiedzą, że kto mieczem wojuje – wiadomo... A Królestwu Jego i tak stanie się końca. Detektyw Sromo nie jest antyklerykałem. Po prostu jak już ma oczy – to nimi patrzy. A jak patrzy – to widzi. I w kaszę sobie dmuchać nie da.
Do kościoła Sromo nie chodzi – Sromo chodzi do Boga. A to ostatnimi czasy jakoś średnio daje się pogodzić.
W każdym razie tak bardzo, jak Sromo nie jest gejem, tak bardzo chciałby nim być – bo już całkiem usprawiedliwiony mógłby się zagrzebać w popiele własnych myśli ciągle przez jakiś dupków rozgrzebywanych. I może kochałby się intensywnie z brunetami przystojnymi bardziej niż mniej miast walić gruchę, gdy Pegaz przygląda mu się z zaciekawieniem. Pegaz lubi sobie popatrzeć, a świntuszek Sromo lubi, gdy się na niego patrzy.

*
* *

Angielski Sromo ostatnio kuleje. Sromo nie pamięta nawet jak jest kuleje po angielsku. Ba, nie pamięta, czy kiedykolwiek wiedział, jak jest. Generalnie – a Sromo generalizuje z lubością i sporą częstotliwością – ilość blantów wypalonych jest odwrotnie proporcjonalna do stanu pamięci Sromo.
Zimny emocjonalnie Sromo kiedyś zimny nie był. Ludzie stają się oziębli, gdy tracą coś jedynego w życiu – truizm banalny, ale cóż zrobić, jeśli prawdziwy. A Sromo jest człowiekiem. Więc się nie dziwcie, że gdy Sromo został wdowcem, a lodowiec ze stóp wtargnął bezpardonowo do jego serca, chciał je sobie czymś ogrzać. I grzeje tak już jakiś czas blantami. Można i tak.