Nie wyzbędziesz się sławy złej, zacny poeto,
jestli twe wiersze w smutku myślą niknąć, przeto
pilnuj swojego złota! Pilnuj swego czaru,
jestli jakimś pochwalić się mógłbyś z zamiaru.
Nie ma bowiem na myśli ten, co czyta, głębi,
gdy obaczył pocięte twoich wierszy wstęgi
na kawałków tysiące przedłużenia życia.
Choćby były gmatwane, wieleć do zakrycia
miały, nie ma tu kunsztu, jak byś nie nazywał;
miast prawdy obłuda; niszczy świat w porywach
motanie składni rdzennej, słuszne za namową,
lubo też i w kontekście odpowie swą głową
niesmaku, bo to jeno za cel dlać mieć sobie
w bezdrożach pstrych linijek, gdzie słowa są w grobie!
Gdzie nie ma nic, a potem wiersz wyłania swoję
głowę lipną jak dzisiaj papirusu zwoje.
Nie przetrwały te słowa w kolejnych uczuciach,
bo uczucia są stałe. A cię do zatrucia
wiodą takie przenośnie, jakichżeś używał,
inwersje, apostrofy, chwałąś je okrywał,
a dziś przyszło statecznie zejść z tej chwały sceny.
"Statecznie? Wolne żarty, zejść, waść, pomożemy!"
Nie ma tutaj wżdy żartów, to dla ciebie rada:
miej koncept na uwadze, gdy przyjdzie nim władać.
Spójrz na wersy, bo lepiej lepić je rymami
niż w przenośniach sens zgubić ichże przenośniami.