Wiolinowy świat ma swój język, słowa zwolnione od ciężaru, metafory plecione sposobem, swoiste origami. Na pewno przynosi ukojenie, dla mnie tak. Na biegunach poezji kołysze nas świat. Pozdrawiam!

taaak, sympatyczny wiersz, lekki, ażurkowy, warto było przystanąć

co jakiś czas, Wiolin, rzeknę słowo.

- inaczej zagłaskałbym CIebie, z resztą wiem, że akurat to Tobie nie grozi.

z przyjemnością takie , płynące z "krainy łagodności", czytam

Pozdrawiam

Witaj,
z Twoich wierszy bije prawda i moc. Wyobraźnia szaleńczo logiczna zestawia obrazy świata, który chcesz zrobić pięknym. I ten k... świat z mieniasz w świat Twojego wewnętrznego piękna, które pieczołowicie hodujesz. To jest poezja. A Ty poeta. To cholernie dużo: te dwa na raz!
Zobacz, co Ci napisałem o "Bezsłowiu" i o "Wierszach".
Pozdrawiam

Miniawko - wprawdzie nigdy nie wiem, gdzie biegnie granica między piszącym wiersze, a prawdziwym poetą, ale to co piszesz pozostawia przestrzeń, która warto wykorzystać do bycia i jednym i drugim. Serce i rozsądek razem. Dzięki za dobre słowo. Pozdrawiam.
Wierszokleto, faktycznie masz rację, jakby usunąłem. Dziękuję i pozdrawiam.