Czerwień polnych maków nie przepuści nikomu. To wciąga, uzależnia jak narkotyk. Na polach między Kamminke i Gartz dałem się namówić na tę grę. Zacząłem zrywać kwiaty i układać bukiet, choć dobrze wiedziałem, że nie jest mi do niczego potrzebny. Instynkt?
Nie ma nikogo, komu mógłbym go dać. Może matce, ale ona jest daleko stąd. Postawić w wazonie na stole, tak dla siebie? Urocze. Tylko trochę zajeżdża zniewieściałością. (Fajne słowo)
Tak czy inaczej – nie mogłem się oprzeć. Ułożyłem zajebisty bukiet z maków, chabrów i rzepaku. Pomyślałem: „Dam go pierwszej kobiecie, jaką zobaczę w Gartz”. Tak po prostu, bez podtekstów erotycznych, zamiarów matrymonialnych i tym podobnych bzdur. Najlepiej, jakby to była staruszka plewiąca ogródek przed swoją chałupą. „Have a nice day!”
I co? Jak na złość, przeszedłem całą wieś – ani żywego ducha. Niedzielne popołudnie.
Ruszyłem ścieżką turystyczną w kierunku Kamminke. W ręku wiecheć polnych maków, za mną człapiąca wiernie Baśka, kudłate urozmaicenie krajobrazu. Do plaży nad zalewem jakieś dwa i pół kilometra, pachnie łąką, przestrzenią i chmurami.
Wysuszyłem po drodze dwa browary, nie spotkałem nikogo. Dolazłem do cmentarza. Patrzę – starucha krząta się przy nagrobku. No! To by było to! Ale przyjrzałem się: same sadzonki na tym grobie, żadnego wazonu. Gdzie ja tu z tym naręczem chwastów? Jak garbaty do ściany. Dałem spokój. Tym bardziej, że po dwóch piwach zrobiłem się beznadziejnie romantyczny.
Czyli: plaża, piękna nieznajoma, czerwone maki, przeznaczenie i tym podobne bujdy. Baśka poczuła wodę i narzuciła automatycznie tempo – od Gartz jęzor jej wisiał do ziemi. Zeszliśmy wąwozem na dół, rozgniatając skorupy buczyny – ja podeszwami CAT-ów, a Baśka (w miarę możliwości) swoimi spanielowymi łapskami.
Uwielbiam pustą plażę. Tym razem jednak stałem na niej zdegustowany, kwiaty szeptały cicho: „Jaka sprężystość”.

Suka nie bardzo się tym przejęła – zmoczyła futro, wypiła litr mętnej wody, wytarzała się w zdechłej rybie, rozszarpała kłącze trzciny i wbiła wzrok w bukiet, machając czarną miotłą ogona.
- Co? – spytałem. – Chcesz kwiaty?

A dalej to już wiecie. Poszliśmy brzegiem, ja z ogonem myśli, ona ze zwykłym. W zatoczce zostały czerwone płatki.
„A niech się bujają” – pomyślałem.