Poke, to prawda, ciut się skrywa za metaforyką ale kontekst jasny: rozliczenie. Stare kobiety, podpowiem, to coś szalenie trwałego. Są w życiu każdego z nas, dosłownie też: przy narodzinach, chrzcinach, ślubach, pogrzebach zajmują określone miejsce i pełnią rolę strażników, a nawet więcej. Tu nie chodziło o wywołanie zgrzytu, nie szukałem tez lirycznej miękkości. Jak w tytule, coś już się dokonało - przeszłość nie tylko miła, pełna nadziei ale i ta ze szkłem w oku.
Do popełnienia tego tekstu sprowokowały mnie, aż trzy zdarzenia, ważne wyłącznie dla autora więc przemilczę je.

I jeszcze jedno, wyraźnie odróżniam stare kobiety od starych bab (przynajmniej metaforycznie).


pozdrawiam

jedyne co bym zmienił: spróbuj podzielić wiersz na strofy, chociaż dwie. łatwiej się wtedy w nim odnaleźć, łatwiej go przeczytać. ogólnie jest ciekawie - mnie zatrzymało na dłuższą chwilę. pzdr.

Poke, przepraszam i obiecuję więcej tego nie czynić. Za wszystko winna jest moja potrzeba rozmowy z czytelnikiem...

Karamazov, był taki moment, że chciałem go dzielić (chociaż miejsc na podział mało, może jedynie ostatni wers), a potem przyszło oświecenie - on jest jak autor: wsobny, niech i wyglądem świadczy o nastroju.

Esy, gratuluje spostrzegawczości, jeżeli o tym samym konkursie myślimy (ten z Morrisonem?) ale to tylko jedna z inspiracji, pozostałe nie są tak widoczne.

Nie wiem czy do twarzy mi w bieli, bo odbiór mam minimalny. Zdaje się, że przyczyna tkwi w przyzwyczajeniach czytelników, a ja się przerzucam różnymi formami, łącznie z prozą, co wyraźnie wprowadza zamieszanie wśród potencjalnych czytelników.

Lubie sprawiać niespodzianki, jeżeli znalazłaś coś dla siebie, to się cieszę.

kłaniam i znikam s.

Esy, kiedyś się obruszałem na ZWR (zespół wyciągania rodzynek). Wiersz jest całostką i takie dłubanie... ale przeszło mi, ja pozostanę przy swojej wizji.

sisey malkontent

Kamyczku, to kamień z serca, że jednak tytuł nie jest tu kamieniem u szyi, uff...

Zdumiał mnie fakt, że ktoś odnajduje teksty które już zeszły z głównej. Szczególnie, że często autor już nawet nie widzi komentarza...

Troszkę sobie żartuję (tam wyżej) ale cieplej na duszy, że ktoś mnie rozumie, chyba o to chodziło.

s.

Zolu, no to teraz już jasne (zmierzam tropem Twoich komentarzy). Dotychczas sądziłem, że zaległości nie są dobre, chyba muszę to jeszcze przemyśleć. Autor się publicznie przyznaje, że nie miał pojęcia o stychiczności swojego dzieła, po prostu dystych mi nie pasował.

Agresja w wierszu jest świadoma, w życiu bardziej panuję nad emocjami. Raptem raz na miesiąc komuś gardło przegryzę... i proszę nie przepraszać.

Cudnie ze to rozgraniczasz Autorko. Wiadomo że wierszem świetnie się kłamie.