- Chciałbym wiedzieć – szpakowaty mężczyzna w berecie i koszuli w kolorze khaki spojrzał na nią groźnie – Jak pani tu trafiła, panno Smith?
- Panie generale… Może być generał? – odparła młoda, całkiem atrakcyjna brunetka siedząca przed nim na krześle.
- Może być – mężczyzna uśmiechnął się.
- Więc, panie generale, zawód dziennikarza wymaga wiele sprytu i talentu. Nie było łatwo trafić na wasz trop…
Mężczyzna przerwał wypowiedź stanowczym gestem.
- Zwykła dziennikarka? – w jego głosie dało się wychwycić nutkę zdumienia.
- Może nie taka niezwykła, ale dziennikarka – przyznała kobieta.
- Cóż, w takim razie zapraszam do mojego gabinetu.

Gabinet generała, wystrojony z barokowym przepychem i jasno oświetlony był istnym przeciwieństwem poprzedniej ciemnej i ponurej sali. Tutaj, na obitych perkalem fotelach dziennikarka rozsiadła się wygodnie. Generał poczęstował ją winem.
- Dotarłam – mówiła – do pamiętnika mojego pradziadka. Stało się to całkowitym przypadkiem, ale kiedy przejrzałam ów stary kajet… Na początku myślałam, że mój przodek był osobą niezrównoważoną, jednak oprócz pamiętnika nic na to nie wskazywało. Wgłębiłam się w lekturę i… Zdębiałam.
Generał uśmiechnął się.
- Co pani tam odkryła? – zapytał.
- Odkryłam – kobieta zawahała się – was. Mój pradziadek…
- Pani przodek był niecnym zdrajcą, panno Smith. Na dodatek zdradził, jak się teraz okazuje, nasze tajemnice. Rozumiem, że wie pani czym się zajmowaliśmy, zajmujemy i będziemy zajmować.
- Domyślam się.
- Nie ukrywam, że zdrada pani przodka to dla nas wielki cios. Do tej pory byliśmy lepiej zakamuflowani niż jacyś Illuminaci, Templariusze czy inne dziwne sekty. Zresztą one w większości nadal są tajne, ich nazwy nic pani nie powiedzą.
Kobieta spojrzała na swego rozmówcę.
- Jesteście organizacją terrorystyczną niszczącą najwspanialsze dzieła ludzkości! – warknęła w mu twarz – Jeżeli to prawda, że istniejecie tak długo…
- To prawda – przerwał jej generał – Ósmy Cud Świata jest organizacją non-profit istniejącą od stuleci. Nasi ludzie spowodowali pożar Konstantynopola w którym spłonął posąg Zeusa. Żyd z Emessy dla nas wykupił resztki Kolosa Rodyjskiego. A Herostrates był jednym z naszych najlepszych agentów.
- Pan bredzi – spokojnym głosem zawyrokowała dziennikarka – Choć muszę przyznać, że lista katastrof o jakie oskarżył was mój przodek jest imponująca.
- Możliwe – przyznał generał z pewną satysfakcją w głosie – Jak do tej pory odnieśliśmy tylko jedną spektakularną klęskę.
- Jaką? – zdziwiła się kobieta.
- Piramidy wciąż stoją – westchnął mężczyzna – Udało nam się tylko odtrącić nos sfinksowi.
Dziennikarka łyknęła wina i popatrzyła na szpakowatego rozmówcę.
- Czemu to robicie? – zapytała.
- Kiedy powstawaliśmy – powiedział mentorskim głosem mężczyzna – nie istniała idea humanizmu. Ale od najdawniejszych czasów ludzie zastanawiali się co to znaczy być człowiekiem. Jeśli studiowała pani filozofię, na pewno zna pani owoce tych wysiłków. Otóż nasz założyciel wysnuł teorię, w myśl której człowiek jest człowiekiem jeśli ma marzenia, jeśli ma wspomnienia i jeśli ma pragnienia. Niby nic odkrywczego, ale ów geniusz zapragnął też udoskonalić ludzkość. Tak, panno Smith! Uczynić nas jeszcze bardziej ludzkimi. Uderzyć we wszystkie trzy podstawowe cechy człowieka.
- Panie generale – kobieta spojrzała na niego krytycznym okiem – Jak to ma się do niszczenia najcenniejszych zabytków ludzkości?
Szpakowaty uśmiechnął się.
- Otóż - powiedział tryumfalnie – uznał, że najłatwiej będzie zniszczyć opisane przez Antypatera z Sydonu Siedem Cudów Świata. Iluż to ludzi pragnęło zobaczyć Artemizjon? Marzyło o odbudowie Kolosa z Rodos? Nawet postawiono w USA Statuę Wolności. Ludzie marzą o Siedmiu Cudach Świata, pragną tworzyć coraz to nowe dzieła, mające zaćmić te dawne. To nasza zasługa! Wieża Eiffla! Mauzoleum Lenina! – generał niemal krzyczał.
Dziennikarka skuliła się w fotelu. Zorientowała się, że ma do czynienia z szaleńcem. Przełknęła ślinę.
- Panie generale – zaczęła, lecz mężczyzna nie dał jej skończyć.
- Ósmy Cud Świata – powiedział uroczyście – Cud, który napędza ludzkość, pcha ją do przodu. To my, panno Smith. Dbamy o Człowieka!
- Niszcząc? Psując? – odparła kobieta.
- Inspirując – generał poprawił beret – Źle się stało, że udało się pani do nas dotrzeć, panno Smith. Jednak nie jest pani pierwszą osobą, której się to udało.
Dziennikarce zdawało się, że w słowach mężczyzny czaiła się groźba. Wzdrygnęła się.
- Co się stało z innymi? – zapytała wolno.
- Cóż – generał uśmiechnął się – większość zrozumiała naszą szczytną ideę i przyłączyła się do nas.
- A pozostali?
- Pozostali nie.
- I co się z nimi stało? – kobieta starała się, żeby jej głos nie drżał ze strachu.
Generał wzruszył ramionami. To mogło oznaczać wszystko.
- Żądam, żeby pan odpowiedział! Umarli? Zabiliście ich?
- Każdy kiedyś umrze, panno Smith – spokojnie odpowiedział szpakowaty – Proszę tak nie krzyczeć.
- Wariat!
- Panno Smith – zimno odpowiedział mężczyzna – zajęła pani już dość mojego cennego czasu. Rozumiem, że nie pochwala pani naszej działalności?
- Jesteście bandą psychopatów mających za nic najważniejsze osiągnięcia ludzkiej kultury! – wykrzyknęła.
- Więc nie zechce pani przyłączyć się do naszej organizacji – uśmiechnął się generał.
- Nie!
- Szkoda – westchnął – Potrzebujemy ludzi, wie pani. Jakiś kretyn rozpropagował ostatnio listę Nowych Cudów Świata. Choć liczę, że nie przebiją popularnością tych antycznych trzeba będzie coś z nimi zrobić. To nie będzie partyzanckie działanie, jak niegdyś, panno Smith! To będzie wspaniała, zorganizowana akcja. Żegnam panią!
- Potworze! Czemu mi to mówisz? Co? – kobieta rzuciła się w stronę szpakowatego – Jesteście skończeni! Ósmy Cud Świata, spółka z o.o.!
Mężczyzna nic nie powiedział, wstał ze swojego fotela i cofnął się pod naporem ataku panny Smith. Nagle pod dziennikarką ugięły się nogi i padła na dywan przed mężczyzną. Zakasłała i umarła. Generał, przedstawiciel Ósmego Cudu Świata zabrał jej kieliszek, wylał zawartość i starannie go umył. Potem wezwał ochronę i usiadł, planując największą akcję swej organizacji w dziejach Ludzkości.