no trudno ale dobrze że cokolwiek dzieki

no to dobrze dzieki jeszcze raz

No jest literówka dzieki

No to może ja spróbuję, ale co wyjdzie i czy w ogóle pomogę?

Pełne warg krocze - mówią sobie. Albinosy.

To bym zmieniła, zamieniła albo wyrzuciła. Jest takie trochę naciągane.

życie
z petardą nad "e".

Tak samo to. Uważam za niepotrzebne to domówienie. Tzn. ono mogłoby być, ale coś innego.


I tak całe tygodnie
stanowi wytrwałość.

To jest super moment. A w ostatnim zdaniu nie zaczęłabym od "jednak". Chociaż... a może jednak zostaw. Można by to ostatnie jeszcze też inaczej sformułować. Ale tak też jest dobrze. To tyle z takich jakichś uwag. To moje spostrzeżenia, ale mogą Ci nie przypaść do gustu i możesz nie wziąć ich pod uwagę. Nie obrażę się. Pozdrawiam.

" pełne warg krocze- mówią sobie. Albinosy" -hmmmm można pomyśleć aczkolwiek to " życie z petardą nad " e" " to zostawie napewno " jednak" żadnego nie ma ale dziękuje pomysłe nad tymi pełnymi wargami ale to jutro choć hmmmm no zobacze

z tą petardą nad "e" to ok, zgadzam się. Stefanowicz wytłumaczył. Hmm... z tym kroczem to najmniej się zgodzę, ale... mówiłam, ze popsuję? Hehe , trudno, nie pomogłam. Lepiej faktycznie nic nie zmieniaj, bo popsujesz wszystko i to przeze mnie. Uciekam!

No coś w tym jest. Intrygujący, zostaje w pamięci. Podoba mi się jako eksperyment. Ale - gdybym miał zacząć interpretować - no to wolałbym nie
"petarda nad e" - super, woodka - super - kra wędź - super
"I tak całe tygodnie / stanowi wytrwałość" - tego nie chwytam kompletnie.
Tytuł wyrazisty. Reasumując: ciekawy, "inny" w sensie pozytywnym tekst.

A ja sobie chętnie pointerpretuję - a co! Lubię wiersze, które inni wolą omijać szerokim łukiem, lubię też, kiedy interpretacja jest zadaniem karkołomnym. Podobają mi się eksperymenty słowne, widać, że panujesz nad piórem, że jesteś biegłym twórcą. Jedna z możliwych interpretacji - już sam tytuł naprowadza, jako gra z brzmieniem. Sąsiedzi, życie obserwowane z okien bloku, pod czułym mikroskopem sąsiedzkich oczu. I ta beznadzieja, ten wszechogarniający banał paradujący po osiedlu w dresiku z trzema paskami. To widzę w tym wierszu. I alkohol, wódkę tak czystą i przejrzystą, że choć przez krótką chwilę wzrok zamglony codziennością odzyskuje ostrość. Najczęściej krótko po tym z zawrotną szybkością do twarzy zbliża się chodnik. I gdzieś pomiędzy tymi sąsiedzkimi sprawami, tym ciągłym dociekaniem kto, kiedy, z kim i jak to robi, na krze kartki przysiadł podmiot-rozbitek. Co ciekawe nie wiadomo, czy pogodził się z tą rzeczywistością, czy pragnie się z niej wyrwać. Bezosobowość w przedstawieniu sytuacji lirycznej pozostawia furtkę dla niedopowiedzeń - lubię wkraczać w światy "co-by-gdyby". Świetny wiersz!

Hmm ja tam interpretacji nie lubię bo tyle ich ilu czytelników. Powiem więc tylko że wiersz zmusił do myślenia i zastanawiania się... i bardzo dobrze. Jak najbardziej jestem na tak.