Bogu i ptakom wysyłam wiersze,
w potokach płyną moje marzenia,
na liściach klonu piszę do ciebie,
a wiatr rozwiewa myśli po świecie.

Młodość nie wieczność, mówią bez końca,
tak, jak w przyrodzie, nie wieczna wiosna,
róża rozwija swój pączek latem,
kieruje płatki świeże do słońca.

Jesienią chyli smutne oblicze
i pod ciężarem burzy i deszczu,
płatki przepięknej niegdyś królowej
rozsypią wichry po okolicy.

Lecz moja jesień piękna i lśniąca,
zbiory bogate, dzieci szczęśliwe,
wokół, gdzie spojrzę, wciąż kwitną kwiaty,
a miłość w sercu ciągle gorąca.

Zimą ogrzeję się przy kominku,
tu powspominam młodości chwile,
barwne, szczęśliwe dni, które przeszły.
przy lampce wina, albo przy drinku.

Na złotą klamrę zamknę wspomnienia
w moim kajecie życia- do Wiosny.

04.09.2010.Eurydyka-Lidia