chodź, sisey, proszę, jeśli chcesz, a linka pokaże Ci coś, jeśli może <samozwańczo zakłada, że może, więc idzie, a sisey albo pójdzie, albo nie>:
Droga:
- pierwszy krok siseya:
Dobra, przyznaję, że nic nie rozumiem.
Zaraz się może przekonamy, czy wiesz, do czego się przyznajesz.

drugi krok siseya:
Łapie jakieś pojedyncze skojarzenia, o których nawet nie napiszę i to wszystko.
Tylko Twój. Nie wiem, co tam widzisz, więc niczego sensownego przy kroku drugim nie powiem, rzecz jasna.

trzeci krok siseya:
Nosz do diabła
Heh. Serio?

czwarty krok siseya:
co robi starucha z piętami w powietrzu?
Dobre pytanie. Wystarczy ją tylko zwizualizować, zrobić kilka testowych obrazków staruchy, w których obie pięty są w powietrzu - poobracać kobietę jak w symulatorze - a co, niech ma staruszka jakieś rozrywki.

piąty krok siseya:
Metaforyka, zbyt odległa od moich smaków.
Wg mnie to żadna trudność

szósty krok siseya:
Odwagi trzeba by odnaleźć chmurę w skale, a jeszcze ją usłyszeć?
I tak oto doszedłeś do jednego z możliwych najważniejszych sensów wiersza. Ano. Nic dodać, nic ująć, sisey.

siódmy krok siseya:
świadomy własnych ograniczeń
No nie wiem Jak widać (obacz: szósty krok siseya) może tak, może nie

ósmy krok - nie wiadomo jaki, bo go jeszcze nie ma.

Uffam, że mnie nie wytargasz za kudły za tę niewinną podróż po modlitwie uszatej

Cieszę się, że byłeś - ze śladem widzialnym dla mnie. Dziękuję, dobrego.

A ja mam niejasne wrażenie, Sznureczku, że rozumiem, a to, co rozumiem nie jest wcale wesołe.
Nawet jest bardzo niewesołe.

Ale nie będę tego opowiadać innym, bo moje odczucia związane z Twoim tekstem są dość bolesne i osobiste.
Dlatego zmykam cichutko...

No tak, zaraz się okaże, że to jakieś hospicjum, a ja powagi nie zachowuję. Być może, to przez mój dzisiejszy brak zgody na umieranie. Czym nadejdzie jutro, nie wiem. Dziś mogę jedynie oszaleć.

I jeszcze uwaga: "mamo o boże" - to tekst współczesnego nastolatka: Mamo, o Boże, jak ty się na niczym nie znasz!
Trudno mi uwierzyć w tę przynależność do starców.

czytam, dumam i dumam i tych uszatych duchów nijak nie mogę umiejscowić w pojawiających się projekcjach, pierwsza strofa podoba się, mam własna gorzka interpretację (związaną z pobytem w szpitalu), ale z drugiej strony, kto widział ducha? ręka w górę, może zdarzają się i uszate?
pozdrawiam

Uszy, ziemniaki, chmury, morze (w przypuszczeniu, skojarzeniu: piasek, plaża)- wszystko kremowe. Nadaje taki klimat. Staruszka też kemowa. Pomalowałaś ją na kremowo w moim odczuciu. To jest racja z tym mamo o boże i ucichaniem.Podniesione pięty...weroniak jest jak najbardziej na "tak". Chciałabym znać pointę. Bardzo chciałabym ją móc zobaczyć, dotknąć. Bo ten krem wiersza to raczej taki szorstki. I drewniany trochę?
Pozdrawiam.