-Do diaska!- warknął Deiran- Ostatnia strzała!
Zaś strzały by się przydały. Ze swojego wiernego łuku wystrzelał już cały kołczan. A do pustynnej wieży, w której przebywał, zbierał się coraz większy tłum piaskowych rekinów. Błękitnooki półelf wychylił się za blanki szczytu wieży. Jaszczuropodobne stwory już są prawie pod ścianą. Blondyn otworzył dziurę w podłodze, która znajdowała się zaraz pod blankami. Chwycił kamulec stojący koło niego. Gdy pierwszy z potworów podbiegł pod drzwi, obrońca spuścił na niego kawał skały.
Trafił idealnie. Istota bezwładnie runęła na ziemię. Lecz to nie powstrzymało reszty stada. Inni agresorzy przeskoczyli nad martwym towarzyszem. Szybko zaczęli wyważać drzwi. Deiran wcześniej zabarykadował drzwi. Wiedział, że te plugastwa na dole nie przedostaną się do środka zbyt szybko, nawet przy pomocy swoich potężnych pazurów i straszliwych kłów.
Postanowił im pomóc. Spokojnym, powolnym krokiem podszedł do leżącej nieopodal beczułki z lontem. Uśmiechnął się półgębkiem i przykucnął. Z kieszeni spodni wyjął fajkę, tytoń i krzesiwo. Od czasu do czasu lubił sobie zapalić. Gdy puścił w powietrze trzy kółka z dymu, wziął beczułkę pod pachę i wrócił na stanowisko nad drzwiami. Tak jak sądził, rekiny jeszcze nie weszły do wnętrza. Chwycił krzesiwo w dłoń.
Po chwili na głowę pierwszego stwora spadł ładunek z zapalonym lontem. Eksplozja wysadziła i jego, i grupę jego towarzyszy. Drzwi i cała barykada również wyleciała w powietrze. Potwory wbiegły do środka.
Półelf ze spokojem nasłuchiwał dziesiątek łap wbiegających po schodach. Lecz aby dostać się na szczyt wieży, należy wejść po drabinie. A tego wielkie jaszczury pokryte kolcami raczej nie potrafią.
Deiran stanął na środku, zaraz nad klapą. Podniósł ją. Na dole kłębiło się już pełno gadów. Błękitnooki rozglądnął się na boki. Pustynia rozciągała się od horyzontu po horyzont. Wydmy nieruchomo stały się na swoich miejscach. Życie widoczne było tylko na dole, na oazie, jednakże te istoty nie były przyjaźnie nastawione. Spojrzał jeszcze tylko do góry. Słońce powoli zachodziło, a w okolicy nie przelatywały nawet sępy.
Westchnął nostalgicznie. Skoro nie widać znikąd pomocy, nie miał nic do stracenia. Chwycił dwa, wspaniałe miecze noszone na plecach. Rzucił okiem na dół. Jakieś pięć stworów wlepiało w niego gały.
W milczeniu skoczył w paszczę lwa.