Hej No to ładnie. Rozbawiłeś mnie. Dziękuję. Fajnie.
Wybacz, ja dopiero raczkuję, ale mam takie obserwacje:
W ostatnim, o "smutków topieniu" zgrzyta zbija mi coś nie pasuje do tych smutków i tak bym to napisała:" Dżin raz doszedł do wniosku, że mija życie na fakcie, że bąki zbija w małej, pustej butelce, marzył więc o kropelce. Dzisiaj smutki Dżin dżinem zapija". Za dużo tych dżinów i jakiś zgrzyt.
Drugi limeryk o wykolejonym dżinie - super, bardzo mnie rozśmieszył, ale z sylabami kiepsko. Pierwsze dwa wersy jak czytałam są zawsze dłuższe od dwóch kolejnych. Tu wszystko wyrównane, a chyba tak nie powinno być.
Pierwszy w porządku. Tak myślę
A ja idę dalej grzebać w popiele
Pozdrawiam.

Paweł lubię te Twoje limeryki, wprawiają w dobry humor i przede wszystkim są zaskakujące, a to najważniejsze w limerykach i wcale nie jest łatwo takie napisać. Po zmianie rzeczywiście brzmią jeszcze lepiej.
Serdecznie pozdrawiam

Wydaje się, że autor nieco nadużywa nazwy limeryk dla swoich fraszek, bo żadna z nich nie spełnia podstawowych kryteriów dla tej formy wypowiedzi poetyckiej. Wszystkie limeryki są formami fraszek, ale nie każda fraszka jest limerykiem.Limeryk jest specyficzny na tyle, że posiada stałe metrum i wersyfikację ustalone jeszcze w XVIII w. przez poetów anglosaskich, którzy przebywając na "wywczasach" w irlandzkiej miejscowości Limerick tworzyli zabawne fraszki o charakterze groteski lub paraboli w nawiązaniu do nazw geograficznych. Język angielski jest bardzo słabo fleksyjny, w związku z czym nowa podówczas forma przybrała sztywne formy i klauzulę I wersu zakończoną znaną (nie wymyśloną) nazwą geograficzną, Język polski, jako najbardziej fleksyjny język świata, przez swoje możliwości manipulowania końcówkami przy stałym rdzeniu tematu nadaje się jak żaden inny do uprawiania tej formy.Obowiązują jednak reguły, które pozwalają na zachowanie nazwy "limeryk".Polskimi mistrzami limeryku byli np. J.Tuwim, czy A. Słonimski, - radzę autorowi(Stefanowicz) zapoznać się z ich twórczością.Metrum i wersyfikacja klasycznego limeryku; fraszka pięciowersowa, z klauzulą pierwszego wersu(prawdziwa nazwa geograficzna, lub wyjątkowo nazwisko znanej postaci), zakończona w wersie piątym zaskakującą parabolą, przerzutnią lub paradoksem , im bardziej groteskowa , tym lepszą. Metrum wersów do wyboru 1,2, i 5 o długości od 10 do 13 sylab, wersy 3 i 4 krótsze odpowiednio o 3 sylaby, Budowa; 1, anapest -`-, 2. anapest -`-, 3. jamb `-, 4. jamb`-, 5. anapest.
przykładowo:
Dżin, który uwolnił się w Dżakarcie
miał cel i dążył doń tak uparcie,
że wywołał tym podziw,
gdyż na co dzień się głodził,
by mieć anorektyków poparcie!

pozdrawiam i życzę weny przy tworzeniu poprawnych limeryków!

Crassus Vetus. Chciałam ci przy okazji bardzo podziękować za komentarz Stefanowicza. Wreszcie porządny komentarz w dziale poezja dla mnie przynajmniej bo ja tu na razie bobas jestem. Oby więcej takich komentarzy. Macocha proza łaskawsza. Tam więcej konkretnych komentarzy. Ludzie coś doradzą, gdzie i co źle pokażą, pomogą zmienić pieluchę, a na tej poezji to tak jakoś ciężko, tylko "pięknie" zatkało", albo "bez komentarza". Bardzo dziękuję Crassus.

Szanowny autorze Stefanowicz, jeśli nie dotarło do twojej świadomości, że pewne utrwalone przez tradycję literacką formy posiadają tzw. kanon , to żadna argumentacja już nie zmieni twojego nastawienia tyn i tak będziesz uważał, że autor ma prawo do całkowitej swobody twórczej! Owszem ma, ale nie wobec uznanych kanonów, tu nie może być całkowitej swobody i sonet, rondo, villanela, sekstyna, oktawa, fraszka czy limeryk a nawet formy poetyki obcej np. arabskiej, perskiej czy japońskiej, jak haiku, haikai opierają się na stałości formy - inaczej zapanuje całkowita dowolność i chaos pojęciowy. Pytasz o żródła mojej pewności, kategoryczności. Nie jestem polonistą ani filologiem z wykształcenia, studiowałem inne gałezie wiedzy, ale otrzymałem wykształcenie średnie w liceum o profilu humanistycznym i przez kilka miesięcy przerabialiśmy ogólną teorię literatury na j. polskim. Pamiętam nawet, ze mieliśmy podręcznik pn."Zarys historii teorii literatury,"z tym, ze działo się to w latach sześdziesiatych ub. wieku czyli ponad 45 lat temu. Ale nie dotarło do mnie, że zostały uniewaznione podstawowe kanony form poetyckich, chociaz nowoczesna poetyka ma niewiele wspólnego z klasyczną. Jak napisałem wcześniej, moje pretensje nie odnoszą się do zawartości twoich utworów, bo możesz pisać , co tylko ci przyjdzie do głowy, ale nie nazywaj swoich fraszek limerykami, tak jak ja nie nazywam swoich utworów poezją, bo było by to nadużyciem. Poza tym odnoszę się do kanonu a nie do twórczej jego przeróbki. Pozdrawiam serdecznie.

[(byłoby piszemy razem)]
patrzę z boku i mam wrażenie że głównie o TO biega. Bardziej niż o faktyczny stan tradycji limeryków, tak ogólnie. Ale nie mam zamiaru wtrącać się do Waszej "męskiej kłótni". Jestem za delikatna na coś co zaczyna być przepychanką (nawet jeśli słowną i wysoce kulturalną).
Jednak ideologicznie biorę stronę Pawła - literatura rozwija się i nie ma sensu zatrzymywać jej kijem tradycji czy formalizmu. Koniec mojej wypowiedzi na ten temat.

A jeśli chodzi o komentarz - nie bardzo lubię limeryki sorki
uśmiechnęłam się czytając o Twoich dżinach, Pawle, ale ta forma mnie jakoś nie pociąga
czekam aż znów pojawi się coś
bardziej naturalnie impresyjnego - co będę mogła z prawdziwą przyjemnością skomentować
ale rozumiem lekkie zmęczenie materiału w tej kategorii
zwłaszcza po świetniej finalnej zwycięskiej villi :chwali-jeszcze-raz:
na razie chowam się pod parasol białej poezji
i przeczekuję do następnego apollińskiego przejaśnienia
pozdrawiam śródnocnie

Interesował mnie ten temat, trochę szkoda, że nie został do końca przez C.V. uzasadniony. Pawle, widzę, że z dnia na dzień, komentarz bardziej oszczędny w słowach, ale za to jak żyje, <ha> czuję podskórnie, że za chwilę w miejsce słowa pozostanie sama (.) Limeryki, opowieści limeryczne, jak zwał - tak zwał - a te powyżej są błyskotliwe i co zajrzę rozbawiają mnie od nowa, są nietuzinkowe. Pozdr.