brzozy się brzożą ponade mną,
wierzby mnie wierzbią tuż pod skórą,
a ja się klonię, nie wiem którą
odmianą kłody.

ciemność ciemnieje ponad światem,
a mnie po prostu mnieje całość,
puch się napuszył białym kwiatem.
dla odwygody.

rzeka mi rzecze zimną wodą,
uwodzi wiodąc mnie w sekrecie,
że już po lepszym, innym świecie
przeciekła brodem.

świerki świergoczą, stycznie - styczne,
a ja pośrodku – nieoddrzewna.
matko – piechoto, nieprzewiewna,
zacisna trumna.

ciasno mi cisem, gdy dębieję.
heban się zahebanił czernią.
drzewieję ciszą. pomaleniem.
w drewnie – wciąż dumna.

24.02.2011.