Siedzę obok niej dzisiaj
Została sama ze swoim bólem ona wie:
Miała nie brać już więcej lecz
Przepaść człowieczeństwa oddziela w niej zamiar i chęć więc
Udzieliła sobie pozwolenia
Na kolejny raz

I spada w przepaść
Zagubiona w ciemnym korytarzu projekcji
Spada w przepaść
Karuzela życia gwałtownie przyspiesza
I spada w przepaść- pociągiem dragów na przystanek śmierci
Spada w przepaść
Traci uczucia lecz się w nich nie zatraca

I znowu życie powoli powraca
Ja wiem- ona się z tym nie pogodzi
Bo zbyt dużo wokół zła
a za mało w kieszeni na kolejny raz
Więc spróbuje jakoś zdobyć się na
Ostatni raz

I spada w przepaść
Ten złoty strzał to celny strzał
I spada w przepaść
Karuzela jej życia staje w miejscu
Spada w przepaść- pociąg dragów dotarł na przystanek śmierci
I spadła w przepaść
Nie zdążyła żyć przez chwilę na prawdę


I nikt jej nie pomógł nie pytał czy chce uciec od tego
może właśnie dlatego
tak wielu w tą przepaść spada na zawsze