Stajesz się moją maską. Noszę cię w swoich oczach, ustach, drganiu uśmiechu. W błękicie dostrzeganych w lustrze tęczówek nigdy nie było tylu promieni, ich blask mógłby teraz rozświetlić każde ciemności. Nawet te zsyłane przez Ludzi, a przecież właśnie one są najstraszniejsze. Mój głos ciągle brzmi jedną, stałą nutą. Przesiąknięty mieszanką zieleni, róż i zapachem wschodzącego słońca. Każdą komórką swojego ciała liczę na to, że nigdy nie zajdzie, że będzie wschodzić przez wieczność, wschodzić tylko dla mnie. A przecież moja matematyka jest bardzo prosta i składa się tylko ze wzoru na miłość. Ty i ja. Równanie idealne, z wybuchem ognia wtulonego w wiarę na samym końcu. W tobie wszystko jest dobre, gładkie, przyjemne w dotyku. Nawet twoje paznokcie. Jest w nich jakaś część anielskiego jedwabiu.

Ale nadejdzie czas, gdy te same paznokcie zerwą skórę z ufającej twarzy. Płaty bólu i nienawiści opadną na podłogę, odsłaniając przy tym warstwę właściwą – drżący strumyk krwi pytań, lęku i samotności.