Wyższa szkoła poetyckiej jazdy na obrazowaniu. Wdzięczne, dwudziestopierszowieczny wiersz, jakby świat się zmieniał, ale nie brzydł, niby wycinek sf i tak mnie zachwyca, że mogę poleciać na ochotnika w kosmos, popatrzę z góry jak kra. skrzypi do morza do morza, Pozdrawiam!

Dzień dobry wszystkim.

Kushi - dziękuję za muzykę

julando - dziękuję za wyższą szkołę poetyckiej jazdy na obrazowaniu. Cieszę się, że zachwyca

jacku - miło, że zakończenie z duszą. Jeśli druga strofka ograna, to ja tego nie czuję, pewnie z racji mojego nieoczytania

Osobiście całkiem lubię ten wiersz, był pisany na styku zimy z wiosną - chyba moja ulubiona pora.

Pozdrawiam wszystkich serdecznie.

sheCat - całą drugą strofkę? Uważam ją za ważny element wierszyka. Myślę też, że w poezji nie tyle chodzi o odczytanie zamysłu poety, co o znalezienie w wierszu czegoś dla siebie.
Niemniej jednak - skoro nie tym razem, to może następnym. Dziękuję za poczytanie i pozdrawiam.

O. Faktycznie brzmi jakby lepiej, jak się zostawi tak, jak zaproponowałaś. Mniej monotonnie i w ogóle.
Cóż, zostawię już to maleństwo tak, jak jest. A na przyszłość zapamiętam sobie, żeby nie przegadywać.
Do butów nie jestem przekonana, buty brzmią hmm, zbyt twardo? A chciałam, żeby było miękko i bucikowo.

Dziękuję za komentarz. Pozdrawiam

Oczywiście, można się przyczepić do wszystkiego. Są błędy, ok. ale cała myśl wyrażona w tych kilku wersach, jest prosta, sygestywna i dającą do myslenia. "Nasza narodowa babcia" - Szymborska, by tak nie napisała.

Czytałam dzisiaj Twoje wiersze i muszę przyznać, że ten w chwili obecnej bardzo do mnie przemawia, taka tematyka wiosenno - roztopowa jest mi w tej chwili bliska (jakkolwiek w przyrodzie jesień).
Zgadzam się z Olowianym, że wiersz jest prosty, sugestywny i dający do myślenia i również nie będę się już czepiać szczegółów. Pozdrawiam.