Tyle lat po śmierci tego co uznawałam za godziwe. To godzina prawdy. Parę minut od Boga.
Kilka sekund jego szyderczego śmiechu.

Jak na kasecie wideo.
Stop-klatki stare trzaski i zgrzyty dawnych ujęć ciała. Nie ma tam ducha. Jest tylko gra aktorska.
I para na zimowej szybie, jesienne liście lipy, poszarzałe sny.

Usterki magnetowidu.

Zwarcie. Żarówki pogasły. Ciemność. Wysiadł prąd.
Czy ktoś widział świecę. To głos jak przez mgłę. Ktoś potknął się. Ktoś wpadł na ścianę.
Gdzieś w mroku świecące ślepia zatrute. Otruły mnie.

W takich chwilach gdy jestem podrzędnym nikim, jest dobrze. Nareszcie czuję moją wartość.
Nie topię się w czasie. Mam obraz całkowity. Cała ja naga pod ciężarem własnych brudów.
Pranych nocną porą. Świt suszy tylko szramy na godności.
I zabiera resztki dumy.