W powszedni wieczór, już po robocie,
pora na spacer, więc ducha hartem
wtłaczał się Stefan w windy światłocień,
który go zwoził aż na sam parter.

Stamtąd, niespiesznie szlifując chodnik,
kopiąc przed siebie szczęśliwy kamyk,
ciągnąc za sobą nogawki spodni,
był z każdym krokiem bliżej nirwany.

Pierwszy przyklasnę, że ruch to zdrowie,
lecz z bewegunkiem nie przeginajmy! –
tak sapał Stefan, a złoty środek
do osiedlowej kierował knajpy.