Kość.Wciąż twarda;ruchome wnętrze.
Aż język zabrnie w nowe słowa.
I pęknie rozpalone grono.
Utkwić w niej ogniem,po rękojeść.
A jeśli ciągle nienazwanym?
Na przekór iskry,w dzikim tańcu,
otwarty ostrzem;w innym miejscu?
Które się z wina w gips przemieni…
Zwinnie,jak skowyt dzikich zwierząt,
każdy wers zniknie w jasnej głębi.
I żadna z kropel nie powstrzyma;
wytoczy–śpiewem Ezechiela,
kropkę jak ciężki głaz ze studni.
Nią się będziemy karmić,poić.

2011-10-11