Bardzo piękny, głęboki i delikatny wiersz, w sam raz na okoliczność jutrzejszego dnia, ale warto zapamiętać go na zawsze.

pozdrówka

piękne i wykonanie mistrzowskie przykleiłam się dziś do tego i razem z tym utworem rozpoczynam miłe wspominanie bo tylko tak chce wspominać tych którzy przeminęliDla mnie utwór ten tak spokojnie pozwala mi na czas zastanowienia się nad tym czy dostatecznie kocham. Zastanowienia nad tym czy dostatecznie ‘wykorzystuję’ ten dar jakim jest drugi człowiek, czy ja bywam przynajmniej dla innych darem. Dar zapalonej świecy obok świecy naszego życia i ich przemijanie ma sens. Ukryty czasem - odkrywasz tylko wierzchnią jego warstwę. Darem być nie łatwo, i można tracić sens, ale trzeba iść: „mus iść, tam jest człowiek”. Jeszcze trudniej czasem zrozumieć dar drugiego człowieka. Dar to czasem bolesny, ciężki, raniący. „Zachować spokój w obliczu przemijania” Zobacz Stefanowiczu ile myśli wyzwoliłeś we mnie tym utworem , a ile jeszcze niedopowiedzianych - dziękuję Ci ślicznie za wiersz, który pozwoli bez łez i ze spokojem na głębszą refleksję z przemijaniem, bo ona dotyczy każdego z nas Serdeczności z mojej kieszonki

zgadzam się - niewiele jest piękniejszych rzeczy...
pięknie... myślę, że pokazałeś, o co chodzi w tych świętach.
refleksyjnie.
pozdrawiam. Whole

Nostalgiczny, zatrzymuje na dłużej.

niewiele jest piękniejszych rzeczy
niż te płonące zniczne pola
pod cichociemnym mroźnym niebem

– są takie dni w roku, kiedy płoną znicze pod cichociemnym mroźnym niebem: to 1 i 2 listopada, czyli Wszystkich Świętych i Dzień Zaduszny.

niewiele takich zapamiętań
parafinowo mroczną porą
w której się zmieszczą nieobecni

- tak trudno pisać o nieobecnych, by nie zatracić sensu przesłania. Czekanie na wieczność. Parafinowo mroczną porą czas zwalnia, zatacza koło.

można używać zeschłych liści
lub zapomnianych dawno dotknięć
tak samo dobrze rozpalają

– I opadł ostatni liść. Szkoda, bo bez liści świat staje się goły i zawstydzony. Wiatr rozczesuje świerkowe gałązki, roznosząc zapach chryzantemowych kul i smukłych kalii po cmentarnych alejkach, pełnych kamiennych krzyży i rzeźb, aż do muru, do przygarbionych, zwartych w sobie, jak ramiona drwala grobów. Jakby całkiem z innego świata.

jesteśmy cisi oprócz dzieci
one tak dużo muszą jeszcze
zużyć płomieni nim zapomną

– gdzieś chlipie dziecko: ja chcę do mamy. Wiatr wznosi lament wysoko nad ziemię. Tak trudno pisać o nieobecnych. Zamykam tekst na wieczność, na amen. Już dzwony ucichły na do widzenia i myśli osiadły w czasoprzestrzeni. Jako wspomnienie żyć mogą znowu, jakby nie minęły, były tu i teraz całkiem niedawno.
Inspirujesz, Pawle. Zostawiam świetne i znickam.

Pozdrawiam serdecznie

StefP Paw dużo nie napiszę bo co...pieknie, lile razy można takie słowo mówić, tu jest głębia
jesteśmy cisi oprócz dzieci
one tak dużo muszą jeszcze
zużyć płomieni nim zapomną
majstersztyk, mistrzu ukłon za ten wiersz, pozdrawiam.

Treść pierwszej strofy ( tj. postawiona w niej mimowolnie teza ) dla mnie jest chybiona i przepływa w podświadomość kolejnych strof.
Niestety tekst, poza - dla mnie genialną - trzecią stacją tej krzyżowej drogi, nie podoba się.
Jestem zaduszony ... ( no chyba, że nienormalny jestem ! )

Pozdrawiam.

Zabrakło mi słów. Pięknie napisane. Bardzo wymowne, że aż łza się kręci w oku. Pozdrawiam.

Wodniczko, dziękuję z serca. Zolu, jak zwykle widzisz wszystko i czujesz wszystko. Buźka.

Dzięki Misiaq, miło poznać.

O, Otka. Dziękuję Ci za wygrzebanie tego wiersza. Nie zapamiętuję swoich prac i to powoduje, że raz na jakiś czas czytam je ze zdziwieniem, jakbym znalazł zupełnie nie swój utwór. Ten jest ok.
Pozdrawiam serdecznie. P.