Podbiegłem do kanapy i zacząłem rozdzierać pluszowe miśki jeden po drugim. Na podłogę wysypywały się jakieś białe waciki podobne do tych do demakijażu. Traciły objętość pod moimi masywnymi butami, żeby zaraz urosnąć parokrotnie, jak piana po goleniu na ręku. Ale nigdzie nie widziałem żadnych pieniędzy.
- A może ich tam po prostu nie ma – odezwał się ktoś stojący w drzwiach. Wiedziałem, że to Paweł.
Nie przestałem się koncentrować. Dalej przebierałem w gąszczu zabawek, chociaż teraz było więcej tych całkowicie zepsutych niż takich, które mogłaby dostać moje córka pod choinkę. Odwróciłem się tylko na chwilę, żeby sprawdzić, czy ten sęp nadal tam stoi.
- Szukasz czegoś? – mruknąłem. – Nie lubię, jak mi się patrzy na dłonie, kiedy pracuję. Rozumiesz? Więc lepiej się stąd zabieraj, bo stracę cierpliwość… Powiedz chłopakom, że nic tu nie ma. Idź, zaraz przyjdę, tylko się upewnię.
Zrobił to co mu kazałem. A kiedy jego kroki ucichły, odsunąłem starą kanapę spod ściany, modląc się, by natrafić tam na chociaż jeden mały banknot. Nie było niczego, ani na ziemi, ani w kaloryferze.
Mieszkanie skończyliśmy przeszukiwać o jedenastej czterdzieści, a pięć minut później zamknąłem na klucz zewnętrzne drzwi. Zeszliśmy po cichu klatką schodową, minęliśmy z opanowanymi minami niczego nie świadomą sąsiadkę, aż wreszcie stanęliśmy przed załamaniem korytarza i zostaliśmy tak, bo nagle wyłoniła się jakaś nowa postać. Była w wieku kobiety, której przed chwilą buszowaliśmy w rupieciach.
- To ona – szepnął któryś z kolegów. – Tak, to ona.
Wstrzymałem oddech i zacisnąłem pięści. Nieświadomie rozwarliśmy szyk, zagradzając przejście. Kobieta, w miarę jak podchodziła, przenosiła spojrzenie od naszych butów coraz wyżej. Wreszcie popatrzyła nam w twarze i poprosiła, żebyśmy ją przepuścili. Paweł głupkowato się zaśmiał. Szturchnąłem go mocno łokciem w żebra, że aż jękną.
- Pani Renata Sęp?
Popatrzyła na nas z przestrachem, poprawiając torebkę.
- Nie, nie… to jakaś pomyłka.
Spróbowała nas ominąć, ale złapałem ją za ramię. Dobrze umiałem rozpoznawać bystre spojrzenia.
- Gdzie są pieniądze, które zostawił pani mąż? – zapytałem łagodnie, bo w jej oczach czaiła się panika. Nie chciałem, żeby zaczęła krzyczeć. – Nic pani nie zrobimy. Proszę odpowiedzieć na pytanie.
- Nie dostałam od nikogo ani grosza. Proszę mnie zostawić. Zaraz zawołam sąsiada.
W miarę jak to mówiła, robiła się coraz bledsza. Chyba rozumiała, że żaden normalny człowiek, nie będzie narażać się w pojedynkę na atak pięciu, nie wiadomo czy uzbrojonych, mężczyzn. A kiedy skończyła, ze świstem wciągnęła powietrze i popatrzyła na mnie błagalnie, może takim spojrzeniem chcącym uwieść, żeby tylko zdobyć sobie bezpieczeństwo. Nie zamierzałem jednak dać jej spokoju… zamierzałem ją uprowadzić.