Zobaczyłam go, a świat się zatrzymał. W sumie to raczej zwolnił. Poczułam to ukochane mrowienie na plecach i ciepło podchodzące aż do samego czubka głowy. To był on. Mój książę z bajki o nienagannym uśmiechu i przenikającym wzroku. Doskonale pamiętałam kolor jego oczu. Odcień pięknego, słonecznego nieba z domieszką morza w samym środku burzy. Oniemiałam. Nie widziałam go w końcu tak długo. A teraz jest. Mój wymarzony mężczyzna stoi przede mną, a na dodatek jest wpatrzony we mnie jak w obrazek. Chwila zawahania ,,czy on na pewno patrzy się na mnie?”. Tak. W końcu za mną jest tylko ściana. Idzie w moją stronę. Zaczyna kręcić mi się w głowie, a nogi uginają się pod ciężarem ciała. Robi mi się gorąco i czuję, że zaczynam się pocić. On kroczący pewnym krokiem jest coraz bliżej. Natomiast ja ledwo co stojąca mam ochotę uciekać bo nie wiem czy będę umiała wyksztusić z siebie chociaż jedno słowo. Stało się. Stoi przede mną, wyższy o głowę blondyn, o którym śnię każdej nocy. Mam ochotę rzucić mu się na szyję. Ale czy nie będzie niezręcznie? Nie mogę się powstrzymać i kilka sekund później ląduję w jego ramionach. Przyciska mnie mocno do swojej piersi, tak jakby bał się, że zniknę. Mam przy sobie cały mój świat, wszystko to co potrzeba abym była szczęśliwą, a inni ludzie mogą mi tylko zazdrościć. Jestem najszczęśliwszą osobą na świecie. Po kilku minutach odrywamy się od siebie i patrzymy prosto w oczy z wielkim uśmiechem na twarzy. Przez chwilę zastanowiłam się co on może o mnie pomyśleć. Stoję jak dziecko, które cieszy się z upragnionego lizaka kupionego przez mamę po długich namowach. Zaproponował mi pójście na kawę, aby porozmawiać. Zgodziłam się kiwając głową. Nie zastanawiałam się co będzie potem. Wiedziałam, że znowu wyjedzie. Żyłam tą chwilą. Mój ukochany był koło mnie i tylko dla mnie. Zaczęliśmy rozmawiać. Miałam mu tyle do powiedzenia. Każdego wieczora zastanawiałam się jak będzie wyglądać nasza rozmowa, a w głowie układałam dialogi. Usłyszałam jego historię i tyle miłych słów skierowanych w moja stronę. Był szczęśliwy w nowym miejscu. Dla mnie właśnie to było najważniejsze. Powiedziałam mu jak bardzo tęskniłam, jaka jestem szczęśliwa, że mogę spędzić z nim czas i słyszeć jego głos. Nie bałam się konsekwencji. Tak bardzo chciałam aby o tym wiedział. Uśmiechał się cały czas, a ja wpatrzona w niego zapamiętywałam każdy grymas i wyraz jego twarzy. Nie wiedziałam kiedy spotkamy się po raz następny. Cały świat i ludzie, którzy nas otaczali nie istnieli. Liczyliśmy się tylko my. Spędziliśmy ze sobą cudowne popołudnie. Jednak nadeszła ta chwila kiedy powiedział mi, że musi wracać. Zrozumiałam to jednak zrobiło mi się smutno. Zaproponował mi, że odwiezie mnie do domu. Oczywiście się zgodziłam. Każda spędzona minuta z nim była wspaniała. Kiedy dojechaliśmy pod mój blok zapytałam się czy to spotkanie zmieni relacje między nami. Obiecał, że będzie pisał jak najczęściej i w miarę możliwości będziemy się spotykać. Stanęliśmy naprzeciwko siebie i ostatni raz w tym dniu spojrzeliśmy sobie głęboko w oczy. Przytulił mnie, jeszcze mocniej niż na początku. Czułam, że łzy napływają mi do oczu. Poczułam się jak w ten dzień kiedy wyjeżdżał kilka miesięcy temu. Bałam się, że znowu go stracę na tak długo. Spojrzał mi w oczy i…pocałował. Czułam, że spadam. Poczułam dotyk jego ust, smak. Nagle wszystko zniknęło. Okazało się, że to następny piękny sen.