Miałem kolegę, kolega miał kolegę, który też miał kolegę. Nie stanowiliśmy paczki, ale często chodziliśmy ze sobą, takie zwykłe włóczenie się po mieście, można powiedzieć, że bez celu.

Czasem odnosiłem wrażenie, że kolega mojego kolegi wcale nie istnieje, a następny kolega jest tylko marnym cieniem tego nieistniejącego kolegi. Dziwnie się czułem, gdy tak razem chodziliśmy i niby rozmawiali, ale byłem przyzwyczajony do tych naszych „spacerów” i kiedy tylko nie spotykaliśmy się czułem pustkę. Toteż często wydzwaniałem do Darka, czyli mojego kolegi i prosiłem byśmy znowu wybrali się na miasto w dobrze znanym składzie.

Pewnego dnia kolega Darka się nie zjawił, za to pojawił się jego kolega, ten którego w myślach nazywałem Cieniem. Było nas więc trzech. Tajemnicza liczba - troje kumpli, trzech facetów. Brakowało jednego w ogniwie, ale nadal mogliśmy chodzić, może nie tak jak wcześniej, bo trochę mniej pewnie, ale zawsze jakoś. Odwiedzaliśmy dobrze znane miejsca, rozmawialiśmy, piliśmy i chodzili, ale to chodzenie nasze było jakby mniej prawdziwe, pozbawione smaku. Patrzyłem ukradkiem na Cień, czyli kolegę nieobecnego kolegi i odnosiłem wrażenie, że zaraz zniknie. Nie pamiętam nawet czy rozmawiałem z nim tego dnia, czy podałem mu ogień. Był, a może tylko mi się tak zdawało? Niemniej jednak Darek zapewniał mnie, że tego dnia było nas trzech. Trzy papierosy, trzy kufle, trzy pary butów, przemierzające ulice.

Lubiłem te nasze „spacery”, w których praktycznie nic się nie działo, dawały mi poczucie bezpieczeństwa. W dobrze znajomej grupie czułem się swobodnie. Kiedy razem spacerowaliśmy zapominałem o swoim życiu, może nie tyle zapominałem, co stawało się ono na tyle odległe, że prawie nierealne. To-tu było bardziej namacalne, zaś tamto-tam rozpływało się w gęstej mgle. Niemniej jednak wiedziałem, że wkrótce zatęsknię za wspólną wyprawą i myśl o niej stanie się nie do zniesienia.

Któregoś jesiennego dnia do moich drzwi zapukał Cień.

– Cześć – rzucił przez próg. – Co ty na to, abyśmy się razem wybrali na miasto?

Nie wierzyłem własnym oczom – Cień stał po drugiej stronie progu i uśmiechał się. Mógłbym przysiąc, że nigdy wcześniej nie widziałem uśmiechającego się Cienia. Zaprosiłem go do środka i poczęstowałem piwem. Sam nie wiem, co powiedziałem na tę jego propozycję. Pamiętam, że piliśmy browar i rozmawiali. O czym? – Nie wiem. Wiem natomiast, że nasz „spacer” nie doszedł do skutku. A może tylko tak mi się wydawało? Następnego dnia miałem bowiem niejasne wspominania z jakiejś wyprawy, które przecież mogły okazać się snem.

Tydzień później znowu wybraliśmy się na miasto. Tym razem wszyscy. Te same miejsca, te same twarze i uliczki. Wszystko było okay aż do chwili, kiedy zorientowałem się, że nie ma z nami Darka. Był i nagle zniknął. To było niepojęte i tak zagmatwane, że zacząłem obawiać się siebie. Siedzieliśmy w barze i pili. Był śmiech i rozmowa i nagle pyk. Darek jest - Darka nie ma.
Zapytałem kolegów gdzie się podział.
Odparli:
– Darka nigdy nie było. Darek nie istnieje.

Wróciłem do domu zdezorientowany. Usiadłem w fotelu i musiałem przysnąć, bo kiedy się ocknąłem świtało. Sam nie wiedziałem, co jest prawdą, a co nią nie jest. Miałem jeden wielki mętlik w głowie. Darek, kim jest Darek? – pytałem sam siebie. Przed oczyma miałem jego sylwetkę, ale nie pamiętałem głosu. Jak brzmiał głos Darka? Postanowiłem do niego zadzwonić, ale zapomniałem numeru.


To było jak sen albo wspomnienie – nierzeczywiste, zamazane, jakby nie z tego świata. Darek stał po drugiej stronie ulicy, a ja go wołałem:
– Darek, Darek, tutaj! – Machałem przy tym rękami i musiałem wyglądać dziwnie, bo wszyscy oprócz niego na mnie patrzyli.

Sen się skończył – prysł. Tylko rzeczywistość nie prysła, była bardziej namacalna niż wcześniej. Przechodnie trącali mnie niegrzecznie, jakiś pies złapał za nogawkę, wystawy sklepowe oślepiały… Szedłem, a im dłużej szedłem, tym bardziej zdawało mi się, że się oddalam. Oddalam od wszystkiego. Od świata, ludzi i w końcu od własnego życia.

Potem było mieszkanie. Moje małe m2, w którym tak dobrze mi się odpoczywało, zaczęło się zmniejszać. Z minuty na minutę stawało się coraz ciaśniejsze. Musiałem je opuścić. Tak po prostu wyszedłem na zewnątrz i zacząłem iść prosto przed siebie, nie parząc na boki. Nie wiem jak długo szedłem, wiem natomiast, że zatrzymałem się przed jednym z barów. Wsunąłem się do niego i zamówiłem piwo.

Oni pojawili się po chwili. Weszli jakby nigdy nic. Najpierw zobaczyłem Cień, potem tego drugiego. Właściwie to mógłbym przysiąc, że tego drugiego nie było, że widziałem tylko Cień, ale nie chciałbym tego mówić, gdyż byłoby to najgłupszą rzeczą, jaką kiedykolwiek powiedziałem. Więc mówię: pojawili się, weszli i usiedli tuż pod oknem. Nie widzieli mnie, ale jak ich doskonale. Nie chciałem się z nimi spotykać, dlatego postanowiłem ukradkiem wyjść z baru, ale kiedy tylko przemykałem niby niezauważalnie zostałem dostrzeżony.

– Cześć! – zawołał Cień. – Odnoszę wrażenie, że się przed kimś chowasz.
– Przed kim miałbym się niby chować? – odburknąłem.
– Przed światem! – krzyknął, a jego śmiech wypełnił salę.

Chodziłem ciemnymi ulicami i nie wiedziałem dokąd pójść. Zdawało mi się, że za mną podąża Cień, że śledzi każdy mój krok. Postanowiłem wrócić do mieszkania, ale kiedy tylko tam się znalazłem wiedziałem, że postąpiłem głupio.

Cień siedział w moim ulubionym fotelu i palił. Widziałem całą jego sylwetkę – wyglądał zwyczajnie. Im dłużej na niego patrzyłem, tym bardziej wydawał mi się normalny. Był inny. Inny i bardziej skomplikowany. Tego dnia po raz pierwszy przyjrzałem się jego oczom. Poczęstował mnie papierosem i zaprosił na wspólny wypad na miasto.

– Tylko my dwaj.
Pokręciłem głową.
– Co z tobą? – spytał, zaciągając się papierosem.
– Nic. Po prostu nie mam ochoty.

Przeprosił mnie za głupie żarty i wyciągnął rękę na zgodę, poklepał po ramieniu i mógłbym powiedzieć, że siłą wyciągnął z mieszkania, ale tak nie było, po prostu mu uległem.

Spacerowaliśmy ciemnymi ulicami. Ja i Cień. My dwaj. Wokół nas migało miasto – mieniło się wszystkimi kolorami tęczy.

– Chciałbym, by zawsze była noc – powiedział Cień.
– A to czemu? – zapytałem niby od niechcenia.
– Nocą czuję, że żyję. Popatrz na te światła. Istnieją dzięki ciemności, tylko w ciemności są takie piękne, gdy wzejdzie słońce staną się blade, byle jakie. Nie lubię byle jakiego świata.

Poprawił okulary i dopiero wtedy zobaczyłem, że je nosi, potem poprawił kołnierz płaszcza i wtedy spostrzegłem, że założył mój. Czuł się bardziej niż pewnie. Mówił jak najęty, aż w końcu przystanął przed barem. Widziałem jego plecy i mógłbym przysiąc, że widzę siebie. Od tyłu, zupełnie inaczej. Mój płaszcz, moje buty, moją przygarbioną sylwetkę.

Podążyłem za nim i poczułem, że obaj rozpływamy się w mlecznej mgle.