Przywlokły się te stare i siedzą. Posadziły odwłoki na krzesłach w kuchni i prawią. Jedna przez drugą. A średnia wieku - jakieś 80 lat.
- Bo najważniejsze to dwie kosy przeżyć. Jak pani 77 lat przeżyje, to już pani żyć będzie.
- A jo to jesce jestem do zecy, chocioz najstarsa jestem na wiosce.
- O, patrzcie baby, burza idzie. Grzmi gdzieś, ale gdzieś daleko jeszcze.
- A no idzie na burzę. Mówiłam mojemu staremu, że mnie w kolanach łamie, to powiedział, że z głupoty mnie łamie, a nie na deszcz. Ehhh... dokucza mi ten stary. Głupia baba dla niego jestem i tyle.
- Niech przestanie narzekać, bo jak chłopa zabraknie to dopiero zobaczy, jak to smutno może być i źle.
- A, bo Borkowa to jedyna z nas, co to jeszcze nie owdowiała? To dobrze, niech żyje Borek i sto lat niech żyje!
- O tak, niech żyje i sto dwieście, a nie jak mój Kazik. Tak wcześnie się zawinął.
Sto dwieście? A może sto dwadzieścia? Ale te kobiety mają obsesję na punkcie śmierci, teraz będą nawijać o tym pół godziny.
- Ale łomotnęło, burza coraz bliżej. Trzeba się chyba zbierać kobitki, każda do siebie.
- No jo to idę, pasyjkę w okno postawić, co by nie rąbnęło w stodołę. Zawse jak buza idzie to jo stowiom.
- No to ja też postawię. Jakby mój Lucjan żył, to bym się tak nie bała...
- A wnusia na wakacje przyjechała?
- Przyjechała, przyjechała...
- A urosła co od tamtego roku?
- A ja wiem...?
- A skoły pokońcyła?
- Za rok kończy.
- To jej kawalera szukać trzeba! Wesele wyprawiać. Niech se znajdzie teraz, od razu na zapowiedzi dać i za rok, jak już szkoły pokończy to od razu przed ołtarz.
Znów się zaczyna. Ciekawe, z kim mnie tym razem wyswatają.
- A jest w domu?
- Jest.
- To niech zawoła ją, niech się nam dziewucha pokaże.
- Weronika!!! Weronka, chodź no tu do nas!
Super, babciu, super. Jestem Ci niezmiernie wdzięczna.
- Weronika!
- Idę, już idę!
Trudno, muszę do nich iść. Dziesięć głębokich wdechów i idę. Na trzy - czteeery!