Projekt “Życie” to nie kolejny artykuł dotyczący aborcji czy eutanazji. Daleka jestem od podobnych, choć mocno ukształtowane mam na ich temat zdanie. Ja nie o tym jednak. Piszę o współczesnym uzależnieniu od Internetu. Mówię o sobie oczywiście i wyłącznie na tej podstawie ośmielę się wysnuwać wnioski z zaobserwowanych sytuacji.

Nie ma poranka, zimnego czy upalnego, zagnanego czy z odrobiną wolnego czasu, żebym nie włączyła komputera i nie zajrzała na swoje ulubione strony. Sprawdzam pocztę, niejedną. A co?! Wszechobecność pozwala na dowolność wyboru. Inna dla prywatnych wiadomości, bardzo prywatnych, inna dla ogólnodostępnych, inna – publiczna, że tak powiem, jak szalet miejski, wszystko w niej po mnie spływa. Mało pozytywne z samego rana... Tak więc poczta. Później społecznościowe portale – jakby ktoś zdążył odpowiedzieć po moim ostatnim poście... Potem internetowy bank – coś się od wczoraj, a właściwie dziś w nocy, zmieniło? Nie. Choć czasem miewam niespodzianki. Nie zawsze pozytywne. Naładowana negatywnymi emocjami zamykam kompa, niech odpocznie stary, wysłużony....

Później praca. Nie wolno zaglądać do prywatnych, ale kręci, żeby choć na moment zerknąć co się dzieje w społeczności. Upomnienie, za upomnieniem... Też lubią podglądać. Zaczynam się nad sobą zastanawiać, ale tylko do popołudnia. Wtedy wszystkie komunikatory równiutko na listwie ustawione jaśnieją na żółto, na zielono. Obraz szczęścia. Teraz tylko czekać. Podłączony do kompa głośnik jest od dawna ustawiony na maxa, żeby z najdalszego zakamarka domu usłyszeć powiadomienie. Ale to nie zawsze działa, trzeba odświeżać. Technologia wciąż szwankuje, choć i w komórce nastawione na przychodzące, ale ona zawsze gdzie indziej niż ja. Jakby żyła własnym życiem, nigdy nie wiadomo, gdzie zagości: w przepastnych poduchach sofy czy na półce w łazience.

Ale nadchodzi wieczór. Przywołana domowym telefonem komórka znajduje się w najmniej oczekiwanym miejscu: w futrzanym kapciu u progu schodów. Sama chciała iść na górę? Idę za nią. Nastawiam na budzenie: trzynaście stopni to wystarczający czas, wiem, że za chwilę o tym zapomnę, porwana wiadomościami od krewnych, przyjaciół realnych i tych wirtualnych. Wciąż czekam na tę jedną, jedyną, ale nie nadchodzi. To boli. Oczy zaczynają mi się zamykać, ale trwam: może jeszcze za moment... Nie. Nie ma już momentu. Był, minął...

Projekt “Życie” to uwolnienie się od internetowych bolączek. Zamierzam skasować wszelki dotychczasowy dostęp do Ulubionych. Żadnych portali społecznościowych, komunikatorów, poczty... Big Brother w drugą stronę. Daję sobie tydzień; nie wiem, czy wytrzymam. I, nie, nie wyjeżdżam w teren bez zasięgu, będę tu i teraz. Walcząc o własną niezależność. Czy jest o co?