Czasem wchodzę na różne strony w Internecie, gdzie użytkownicy wrzucają jakieś obrazki lub mądrości życiowe. Wiele osób dodaje obrazki w stylu 'ty słuchasz Miley Cyrus, ja wolę Nirvanę' lub 'kocham Justina Biebera, bo o nim nadal będziemy wspominać, a o Freddiem Mercurym nikt nie pamięta'. Oczywiście zaraz potem do głosu dochodzi większa liczba użytkowników, próbujących przekonać do swoich racji. Kiedyś sama mogłabym tak dyskutować, ale teraz tylko się uśmiecham.
Współczesne nastolatki muszą mieć swoich idoli - idealni są wspomniany przeze mnie Justin Bieber lub One Direction. To przecież normalne, że fani takiej muzyki uważają ją za najlepszą na świecie. Mają po 13 lub więcej lat, więc więcej im do szczęścia nie potrzeba.
Osoby mające więcej lat chcą ich nakłonić do słuchania Queen lub Nirvana. Dla mnie to bez sensu. Czemu?

Ja sama, mając 13 lat, świata nie widziałam poza Jennifer Lopez czy Shakirą, od czasu do czasu słuchałam popularnych wówczas Backstreet Boys czy Britney Spears. Mój ojciec patrzył na mnie z uśmiechem, kiedy kazałam mu wyłączyć jego ukochanych Pink Floydów argumentując tym, że są głupi.
- Za jakiś czas mnie zrozumiesz - powiedział, wyłączając radio. Wiadomo, im człowiek starszy, tym więcej wie, więcej widział, odczuwa co innego. Z biegiem lat ze ścian mojego pokoju zniknęły plakaty J. Lo, a zaczęłam podbierać płyty ojca i słuchać każdego rodzaju muzyki, aby w końcu odkryć, co mnie tak naprawdę zainteresuje, czyli rock, i od czasu do czasu posłuchanie największych przebojów z lat 80.
Obecnie, jako pełnoletnia osoba, ze śmiechem wspominam moje młodzieńcze ideały i racje.

Uważam, że tak samo będzie z pokoleniem, które kocha Justina Biebera i seriale od Disney Channel. Przecież całe życie nie będą ich uwielbiać, muszą w końcu dorosnąć i zobaczyć, co ich naprawdę zainteresuje.Poza tym taka Miley Cyrus nie będzie wiecznie nastolatką.
Nie ma co ich przekonywać - patrząc na wpisy takich ludzi przypominam sobie stare przysłowie, że zwyczajnie zapomniał wół, jakim cielęciem był.