Cicha planeta z powodu braku słońca.

Rozdzierana krzykami niczym ostrzami noży

Ludzie błądzący, niczym dzieci we mgle.

Jakby nie wiedzieli, że każdemu przeznaczenie rozkaże gryźć od spodu ziemię.

 Uciekają, próbują się ratować.

Niczym stado bydła przed drapieżnikiem.

Z nieba pada najprawdziwszy deszcz pieniędzy.

Nadpalone banknoty.

Nie widzę by ktokolwiek wyciągał po nie brudne łapska.

Choć wiem, że jeszcze przed chwilą wydłubywaliby oczy.

Tylko by napchać nimi kieszenie.

Bydło na czele z tymi, co mieli władzę w garści.

Z tymi, co w swych gabinetach palili cygara, pili whisky.

Biegną nie patrzą.

Niczym stado koni kopytami wbijają w ziemie małe dziecięce główki.

Błyszczy w ogniu złoty naszyjnik na szyi damy z roztrzaskaną czaszką.

Piękne miejsce wybrałam by obejrzeć przedstawienie.

Fotel na samym środku pobojowiska.

Przebiegają obok.

Matka ciągnie wieprza za rękę.

Grubas potyka się, co chwila o własne nogi.

Nigdy nie myślał, że wejdzie w sam środek gry video.

Ogląda was kobieta o spokojnych oczach.

W ręku trzymająca filiżankę z porcelany.

Rozstępuję się fala z krwi i kości.

Omijając drogi fotel.

Niesie ze sobą odór.

Oni pili wódkę ja wezmę łyk czarnej jak smoła kawy.

Za tych, co nie mogą

Pić tu ze mną.

Niebo rozcinają błyskawice.

Ich blask odbija się w milionach kawałków rozbitego szkła

Spadają wprost na języki płomieni

Śpiewając kołysankę, która echem odbija się od ruin.

To już czas by wstać.

Z otwartej dłoni wypada filiżanka.

Dotykając ziemi roztrzaskuję się na kawałki.

Patrzę w zapisaną kartkę.

Na podłodze leżą szkła.

Strużka kawy płynie powoli do moich gołych stóp.

Odwracam głowę.

Ogień tańczy w kominku.

Ściska w objęciach kawałki drewna.

Danse macabre.

Raz.

Dwa.

Trzy.

Grzmot zatrząsł naszą cichą planetą.

 To zgasło słońce.