Rzadko zdarza się czytać tak obrazowe, pełne żywej plastyki wiersze, gdzie treść aż kipi od znaczeń, impresji i zwyczajnej, ludzkiej wiarygodności, dzięki której łatwo w wyobraźni ułożyć sobie wers po wersie, zwłaszcza że dzieje się w nich wiele.
Jak w twoim wierszu.
Choć utwór długi, nie ma tu efektu przegadania, ani nic nieznaczącego pustosłowia - zdaje się, że każdy wers to solidnie przemyślana całość, od a do z dopasowana do reszty, bowiem wnosi za każdym razem nowa myśl do wiersza, poszerza go o kolejne obrazy, uwypukla coraz to nowe treści.
I ta przewrotność.
To dzięki niej wiersz jest zawadiacki, oryginalny, nietuzinkowy.
Napisany z niezwykłą dbałością o szczegóły dotyczące głównej materii.
I z czarnym humorem, prawdą nieuniknioną, czającą się między wersami.
Temat potraktowany z rozmachem, z przytupem, ogniście.
Ciekawy zabieg z personifikacją choroby.
Doskonały warsztat, zarówno literacko - poetycki, co stylistyczny.
Interpunkcja jak należy.
Niebanalnie napisane świetną polszczyzną, poprzez co płynnie się czyta.
Wiersz bardzo spójny, dopracowany, skondensowany treściowo, bez słowa zbędnego.
Czytałem z prawdziwą przyjemnością