jeśli chodzi o warstwę emocjonalną, to mam podobne odczucia jak kamyczek, namalowany słowem bardzo działa na wyobraźnię;

przyczepię się jednak do kilku spraw:

brakuje "w", bo teraz czyta się jakby czwartek otwierał

zaczynasz z małej, by w połowie z dużej
A jeszcze nie zapalono świec

światła, światło, światło - w jednym przypadku sugeruję zmianę np na,
promień maluje czego nie dotknie

w puencie niepotrzebnie zaimek "ja" akcentuje

pozdrawiam

Bardzo dobry wiersz. Z lepszymi i słabszymi fragmentami, ale bardzo dobry. Nie będę chwalił tego co dobre, bo autor zapewne nie wymaga klepania po ramieniu. Wskażę to, co moim zdaniem da się poprawić.

- o jedno światło za dużo. Są jakieś synonimy? A może da się po prostu drugi wyraz wyciąć?
- Dobra pointa, ale... Bez dopowiedzenia: "powie mi ktoś", będzie doskonała.
Pozdrawiam.
PS

Wiersz, jaki mógł napisać ktoś, kto przeszedł w życiu wieloma, różnymi drogami.
Bo do wielu rzeczy dochodzi się po latach, a czas jest przyjaznym druhem.
A może wciąż zadaje się te same pytania?
I szuka na nie odpowiedzi tam, gdzie w ciszy palą się świece kościoła...
I może jest jeszcze jakieś "ale"...

Wiersz bardzo głęboki, mocny treścią.
Spokojny, choć pod spodem aż gotuje się od emocji, od obciążeń, jakie niesie ze sobą człowieczeństwo.
Są pytania o sens życia, jest wewnętrzny bunt wobec poszukiwania Boga, a jednocześnie chęć poznania Go, zbliżenia się doń, dotknięcia wiary...

Cichy, kameralny nastrój wiersza uwypukla treść.
Jakże człowieczą, jakże pryncypialną.
Aż czuć zimno kościoła, w którym słychać kroki i szepty.

Niezwykle obrazowy, plastyczny wiersz, dotykający wnętrza.
Przejmujący...
I przesłanie, uniwersalne i ponadczasowe.
Jak podróż do Boga lub Boga do człowieka.
Kto kogo odnajdzie?
Na to pytanie nie ma odpowiedzi.

Bardzo podoba mi się zawieszenie, jakim zakończyłeś wiersz.
Jest w nim nadzieja.
Jest ciąg dalszy.
Są drzwi.