Strasznie się boję bo jakoś niebo pociemniało

A ja sama zostałam

Tyle wokół ludzi a każdy jakiś taki obcy

Nie wiem gdzie jestem

I tak tu gorąco

Ze strachu krew mi w żyłach buzuje jak po dzisiejszej kawie

Ktoś krzyczy „To koniec, to koniec!”

Dziecko przeraźliwie płacze

Wszędzie leżą ludzie i zwijają się z bólu

Dobrze, że ja tak nie cierpię!

Ktoś powiedział, że to z powodu ich grzechów

I mówi, że to Armagedon

Głupi!

Jaki koniec świata?!

Przecież to fikcja

Wszyscy się z tego śmieli

I nikt nie brał na poważnie apokalipsy napisanej przez jakiegoś tam apostoła...

A dookoła mnie czarna jak kawa otchłań

I nic się widać

i topią

się ludzie w

tej otchłani

dławią

się i

duszą

I czuć od ludzi ten smród grzechu

Bo  wylewa się wszystko co tkwiło w sercu człowieka

Wylewają się fusy zawiści i nienawiści zalegającej na dnie serca

Choć pachniało to całkiem inaczej

Przecież to ludzie uwielbiani

Smaczni !

Jak poranna kawa

Ko by pomyślał że na dnie tyle cuchnących fusów

 I  mi coś

się ciemno

przed oczami

robi i

zaczynam

dziwnie jakoś

pachnieć...