Witam prozaiczkę w poezji. Al, wiersz nie tylko powinien malować słowami, ale te słowa powinny pozwolić na płynność czytania.
przebrzmiałego dźwięku - uch, niełatwo. Wiem, że chcesz właśnie to powiedzieć: przebrzmiał, tylko niefortunne słowo robi psikusa. Ale czemu nie: gasnący, wygasły, znikający, rozsypany itd.
Dalej decydujesz się na rym: pianina - wspominam, oczywiście możesz to zrobić, jeśli decyzja będzie świadoma.
szczęściem posypuje głowę - ogonek, ale nie w nim rzecz, a w inwersji, bo bez niej też nie dobrze, a może lepiej?
ciepłą słodyczą płynie - podobnie, bez inwersji będzie naturalnie i też ładnie.
tęsknotę chcę ukoić klęcząc niemal - tu inwersja, ale może zostawić, tym razem dla wyrazu.
u źródła ciągle będącego czasu - może licentia poetica, ale czy konieczna?
A może panującego czasu? Albo władczego?
Trochę szaleję z pomysłem, ale czemu by nie? )
Pozdrawiam. A barwa wiersza bardzo na tak!

Wiersz ma duszę.
Jako że od samego początku jest niezwykle klimatyczny i osobisty, traktujący o własnych przeżyciach i doznaniach, takiż też musiał być użyty w nim język.
Może nieco niewspółczesny, jakby przeniesiony wehikułem czasu z innej epoki, ale jasny i wchodzący pod skórę, lśniący tam cichą magią osobistego doświadczenia.
Wszak o tym, co nasze i własne w swojej odrębności lubimy mówić/pisać z należytym namaszczeniem, i Ty w ten sposób podeszłaś do tej pracy.
Stylizacja językowa mnie w zupełności nie przeszkadza, co więcej, wnosi aurę "dawności" do wersów, jakby szacunku dla tego, co w sercu, by zabrzmiało jak najświętsze słowa narratorki, które pieści i którymi oddaje to, co cenne.
Czasem nawet inwersje dobrze pulsują w wierszu, trzeba tylko wiedzieć gdzie i kiedy ich użyć.
Poczułem naszkicowany przez Ciebie obraz.
Lubię nostalgiczną nutę i uczucia w poezji.
Nie odkryję Ameryki mówiąc, że utwór plastyczny i obrazowy, pozwalający na własne oglądanie wszelkich smaczków i ulotnych impresji.
Jest w nim sporo refleksji i cienką linią namalowanych delikatnych ujęć.

Dwie małe sugestie:


ponieważ w wierszu nie zastosowałaś klasycznej interpunkcji, te kropki pominąłbym.
Znawcy poetyckich kanonów twierdzą, że albo ją stosujemy całkowicie, albo wcale, bez półśrodków.

tu może: "u źródła ciągle płynącego czasu", hm, ale to tylko takie moje trzy grosze

Mz, dużo lepiej (nomen omen brzmiało "przebrzmiałego dźwięku" - fajne, wnoszące posmak nostalgii rozwinięcie tytułu, który można wszak czytać jako "przenajpiękniejszy dźwięk", ale też jako "prze(d)dźwięk" czy, właśnie "przebrzmiały dźwięk". Cały wiersz jest dla mnie biorącą za punkt wyjścia nostalgiczną, "pr(z)e(d)historyczną" przeszłość próbą "dogonienia" czasu teraźniejszego, który, jak konkluduje ostatni wers, "ciągle jest", więc i "będącego", na przekór wszelkiemu płynięciu/przemijaniu, wydaje się w pełni trafne. Pozdrawiam