Jak dla mnie prawdziwy "wiersz drogi", może niekoniecznie chodzi o przemierzanie odległości, ale wędrówkę w sobie, odkrywanie własnego wnętrza, tego, co w nim drzemie, co jest jego esencją zasadniczą.
Intrygujący zabieg, który bardzo lubię, a mianowicie, przeplatanie rzeczywistości ze światem magicznym, jakby z pogranicza jawy i snu, pełnym ulotnych impresji i półtonów, brzmiących w duszy niezwykłą melodią.
Tę podróż się czuje i widzi - za sprawą spokojnej, stonowanej plastyki i cichej obrazowości, podskórnej pulsacji przeżyć, doznań, skojarzeń.
Udało Ci się za sprawą jednego z najsilniejszych środków wyrazu w poezji, mam na myśli prostotę, ukazać bardzo naturalnie i szczerze intymną atmosferę osobistych przeżyć, ich wzajemnego przenikania się, wibrowania w duszy.
I ta niezwykła aura.
Odrealniona jakby, zanurzona w płynności konturów.
Oddana wyśmienicie lekkością wersów, ich ulotnością i zwiewnością.
Jakby rzucone na wiatr szeleściły cicho wierszem.
Pointa bardzo sugestywna, wyrazista.
Pięknie i czytelnie spaja wersy.
Pełna jest pozytywnych wibracji, dobrych fluidów.
Czytałem z prawdziwą przyjemnością.

Już któryś raz wchodzę pod Twój wiersz i nie mogę się zdecydować na komentarz.
Wybacz, Kamyczko, jest ładny, ma optymistyczną puentę, zgrabnie sobie idzie poprzez półszepty i pustkę porozstawianą po kątach (owe półszepty lubię i pustka po kątach mi przylgnęła), ale tym razem nie wdarło się do środka... Nie potrąciło mocniejszym akcentem skojarzeń... Wiem, że zwykłe słowa, nieparające się zastanawianiem nad dodatkowymi chwytami potrafią zabrzmieć silnie i wejść głębiej, ale do mnie jakoś dzisiaj nie poddreptały...
Nie mówię, że nie jest fajnie, mówię tylko, że subiektywność ma nie zatrzymała się dłużej na tej drodze. Ale to tylko subiektywność

Pozdrawiam cieplutko.