Ciągłe i powszechne wizualizacje wkraczające na gruntowne e-rzeczywistości mogą nas umiejętnie obnażyć.

Weźmy pod uwagę sytuację, w której stworzony i poruszony zostaje pomysł e-szaty. Nasza wypromowana nowość wymaga obecności internetu, który może być zamiennikiem słowa "teraźniejszość" (na potwierdzenie tegoż subtelnego procesu można przywołać słowa-hasła, które bamcem fundamentalnym każą załapywać od lat najmłodszych: "nasza era komputera!!").
E-szata to nasze codzienne ubranie, które istnieje tylko w połączeniu z siecią. W zasadzie nieograniczone. W tej sytuacji można by spokojnie rzec o jakimś poautsejderowanym osobniku - "golas"- i kto wie, czy to słowo nie stało by się synonimem "głupiec"? Nasz nagus naiwnie krzyczy "te wasze kreacje nie istnieją", już dawno nudząc powszechnie widokiem swego członka.

Jeżeli istnieją internetowe cmentarze z wklikiwanymi świecami, to dlaczego nie mogłyby powstać e-roraty? Dość dużym osiągnięciem mogłoby być niesienie lampionu o 6:00 rano za pomocą dwóch strzałek i entera. Pewien obowiązek, który od razu ułatwiłby statystyki.

Cały ten e-świat, który z łatwością stawia przy tematach napikselowane serduszka, wyrażając kiepską ironię bądź kulawą aprobatę, kasuje słowa. Śmierdzące minki uzupełniają wagę słów. Nic nie kosztują, a szeroko jeżdżą roztańczonym (rozdygotanym) walcem po głowach, próbując uzyskać akceptacje rzeczy. Wolno się naubóstwiać znaczeniowo, jak również pozostając w temacie, porozumiewać bez konkretnego, o jakimś kolorze wyrażenia. Można się pocić w tym samym e-sweterku o motywie ust krzyczących "fuck", bo taka moda. Tylko czy to istnieje?