zachód zbliża się powoli
słońce przestaje mówić
cyprysy chylą lekko głowę
nie ma znaków na niebie

na zakurzonym dziedzińcu marmurowego pałacu cesarzy
klęczy potomek wielkiego rodu Flawiuszy
arystokrata płacze

po ulicach w mieście toczy się pustka
cisza niespotykana jakby panowała tutaj jeszcze epoka Etrusków

tedy już wszyscy uciekli
albowiem do Italii wkroczyły barbarzyńskie wojska
Rzym został całkowicie zdobyty
ale siedem wzgórz mimo przysięgi nie wyje lecz dumnie milczy
jakby tak chciało wyrazić swój bunt
sine wulkany nie wybuchają jak to było im przykazane
to jeszcze Flawiuszu zatem nie jest koniec świata

kontury świątyń zalewa powoli mgła
spotykali się w nich kiedyś wszyscy bogowie
oni płaczą dzisiaj razem z patrycjuszem

nie ma już przecież pontifex maximus
ani kapłanów upadłej religii ani chociażby kadzidła
nikt nie przyszedł by złożyć ofiarę przebłagalną
cesarze nie przewrócą się w grobach
nie powstaną arystokraci Publiusz Korneliusz
Juliusz Gajusz i inni równie wielcy

cmentarze na Via Appia zostaną na zawsze zamknięte
i tylko nieliczni ci najwięksi obywatel wolnego miasta Rzym
będą poddani obróbce przez barbarzyńców którzy są już coraz bliżej stolicy
do miasta dolatuje na złamanych skrzydłach wieść niosąca parskanie koni
a daleki tętent kopyt jak księżyc zalewa atrium

miałeś nie upaść a upadłeś
miasto brudnych łaźni
wymytych niekiedy przez wiatr północny

zachód zbliża się powoli
słońce przestaje mówić
cyprysy chylą lekko głowę
nie ma żadnych znaków na niebie
za to nagminne łamane są tablice

Flawiusz powoli podnosi się z bruku
będzie odjeżdżał
jeszcze z ostatniego wzgórza popatrzy na miasto
pyszne czerwonym słońcem jak pomarańcza
patrycjusz szepce ciepłe ostatnie już słowa
takim właśnie zapamięta Rzym
na wskroś prześwietlony dzwonem
z mgłą pośród ulic jak śmierć jak nadzieja
takim będzie utkwiony w jego snach

odpowiednie upoważnienia wydane zostały już biskupowi
który obejmie władzę nad miastem jako jedyny nie ucieka
wszak historia otwiera przed nim nowe podwoje

papież przyjmie zatem umorusanych spoconych barbarzyńców
w swym złocistym pałacu już grubo po północy
obie strony podpiszą ugodę która obowiązywać będzie aż do końca

słońce wtedy znów zacznie mówić potulne wyrazy
cyprysy przytakną głową na znak protestu
nie pojawią się żadne znaki na niebie




[16 sierpnia 2008 r.]