Druus,

Jaka ciekawa opowieść prosto z sali operacyjnej! Lecisz jednak standardem: lekarz i puszczalska pielęgniarka. Historia z tych nieprawdopodobnych rodem. Zbyt krótka, żeby się nią rozsmakować. Trupy ożywają itepe. Serwujesz nam tylko taki króciutki wycinek.



Garść subiektywnych uwag:





A jakby tak to polecieć:

- W zaszłym roku operowałem królika w Kambodży.
Doktor przymierza się do wykonania nacięcia wzdłuż głowy pacjenta. Kręci głową oglądając skalpel).
- Biedak dostał zapaści, kiedy zobaczył język sołtysa oblizujący wściekle purpurowe wargi jego małżonki – zaczął Haribo dla rozluźnienia atmosfery.

I skąd imię Haribo? Strasznie bliziutko słynnej firmy spożywczej, produkującej żelki misie: http://www.haribo.com/plPL/strona-glowna.html. Niebezpiecznie blisko kryptoreklamy.




A może:
- Skurczybyk z karetki krzyczał, że wróci i udusi ją wężem strażackim - mówi, odrywając dwa płaty skóry przykrywające czaszkę Rysia.
- A pod narkozą jęczał: „Królicza Dziwka! Królicza Dziwka!”. Nie dało się tego słuchać. Musiałem wyciągnąć serce, żeby zamknął mordę. - Lekarz udaje się w kierunku szafki, z której wyciąga narzędzia do trepanacji.


- Przeżył, nie przeżył - doktor poklepuje asystentkę w tyłek, po czym przystawia dłuto do czaszki).
- W takiej sytuacji wy młodzi za szybko się poddajecie. Serca nie ma – pacjent do czarnego wora. Kombinować trzeba, kombinować. Lekarz to artysta.
Kilka uderzeń młotkiem w dłuto
- Słodziutka. Czy Da Vinciego frapował brak serca? Nie przejmował się. Kombinował, kombinował, aż wymalował latający wehikuł. Myślę sobie – ta króliczka byłaby zadowolona, gdyby on kaput i w piach. Grzmociłaby się z tym sołtysem w jakieś norze.


- Wiedziałem, że nie mogę przegrać. Spojrzałem na zaciśnięte łapy tego biedaka i wydarłem pełnym płucem: „Nie umrzesz mój przyjacielu! Nie zepsujesz mi statystyki. Mamy marzec. A w marcu nikt się nie zawinął!”.
- I wtedy, jak nie perdolnęło, jak nie huknęło - sapie doktor, wycierając czoło. Po chwili siada na podłodze i wyciąga szluga.
Patrzę. Zegar spadł ze ściany.
- Wiesz jaki był finał słodziutka?


- Słodziutka - wstaje i podchodzi do rozłupanej czaszki Rysia.
- Sama widzisz, pusto tu, jak na zjeździe abstynentów. Poskładam go i jutro może iść do roboty.

Przyjmiesz, nie prtzyjmiesz - Twoja decyzja.


Czytając tę opowieść trudno się jednak zgodzić z wielką tezą, że "buddyści mieli rację, bo świat jest iluzją".


Ukłony,

Cobra Dobra

Coś mi nie gra z tymi nawiasami. Ale nie sam ich fakt, bo ja też lubię eksperymentować. Problem chyba tkwi (jak zawsze) w czasach. Bo w nawiasach masz teraźniejszy, a przy dialogach przeszły. Przydałoby się jakiś kompromis.

Twój styl to ja już ocukrowałam z każdej strony, więc dzisiaj tylko przyznam samej sobie rację i pochwalę za dobry węch.

A żeby nie było tak kolorowo:

wstaje




albo klepie w tyłek, albo poklepuje po tyłku