„Wyjątkowo nudne opowiadanie

z masą wątpliwości autora, jedną błyskotliwą uwagą, paroma przemyśleniami, niezupełnie do końca przemyślanym zakończeniem – i zupełnie nieprzemyślanym i niespodziewanym końcem właściwym, składającym się właściwie z kilku końców zakończonych ostatecznie czynnikiem obiektywnym”.

Będzie to wyjątkowo nudne opowiadanie.

Będzie ono tak nudne – że szczerze mówiąc już po napisaniu pierwszego zdania, co najmniej problematycznym wydał mi się sens przechodzenia do drugiego.

Pomimo tego przeszedłem.

Uczciwość jednak nakazuje mi przyznać że w trzecim i w obecnym zdaniu nie miałem nic do powiedzenia.

W tej sytuacji zdanie pierwsze i drugie wydają się być stosunkowo jędrne.

Nic jednak nie zmieni faktu że pomimo włożenia maksymalnego wysiłku intelektualnego,  ciąg dalszy – a globalnie rzecz ujmując – całość, do porywających ( z grubsza ) nie należy.

Nuda będzie przezierała z każdego zdania, ba – z każdego wyrazu.

Jedna, jedyna bodaj bardziej błyskotliwa uwaga jaka pojawi się w tym opowiadaniu – pojawi się w tym zdaniu i będzie to pytanie, dość rzekłbym fundamentalne:

Czy to rzeczywiście jest opowiadanie?

Nie sądzę.

I z tą wątpliwością przyjdzie mi się pożegnać.

Jedno czego żałuję:

Szkoda że tak efektowna i olśniewająca myśl wypłynęła na samym końcu.

;kmdigjk b;ddfd   kldiqyt  M[  ,LOA7HZ:lvdl…….

                      KKKkooorzystttaając z wwolneego miejssca na tej sttronie – my…MY

         czcionki maszyny do pisania składamy zażalenie.

Kiedyś byłyśmy kulami karabinowymi. Potem, skutkiem reinkarnacji – tarczami strzeleckimi.

Teraz jesteśmy czcionkami maszyny do pisania jakiegoś idioty.

Uważamy że to niesprawiedliwe. Ktoś powinien się tym zająć.

                                                            P.S.

                                                            Przy okazji. Przepraszamy taśmę kopiującą za to że w nią tak walimy. Życzymy Ci, abyś w kolejnym wcieleniu była co najmniej ołówkiem kopiowym.

                                                             P.S.”

                                                             Przepraszamy że przy pierwszym P.S. i przy tym P.S. (nazwanym dla odróżnienia bis ), znowu w Ciebie walimy – ale doszłyśmy do wniosku że powinnaś wiedzieć iż myślimy o Tobie i jesteśmy z Tobą.

Twój ból jest naszym bólem.

Zadając Ci ból, zadajemy go sobie. I odwrotnie.

Wiedz, że z całych naszych serc popieramy Twoją walkę o przetrwanie.

Twa godna podziwu – nieustanna, niezłomna i bohaterska ucieczka ze szpulki na szpulkę – tym szybsza i pełniejsza jakiejś nadzwyczajnej determinacji im szybsze i gwałtowniejsze są nasze uderzenia, wprawia nas w prawdziwy zachwyt i jakąś mistyczną zadumę.

Duch w narodzie nie ginie !

Gdyby tak wszyscy… moment, gdzie się zwijasz. Poczekaj ty k…….