Gdy chwile ciszy, pełne melodii i spokoju przychodzą nad ranem- jestem w domu. Dotychczasowa gonitwa, okropieństwa nieświadomości wydają się jedynie złym snem. Jestem ja, a we mnie nie ma niczego, co sprawia ból. To zadziwiające, że zapisywane słowa nie dość, że nie oddają tej ciszy, to jeszcze ją mącą. Słowo tworzy. Słowo staje się miejscem, gdzie urzeczywistniam się.

To zrozumiałe, że czasem wyrażają trudne strony, często wielkie cierpienie. Mam jednak dobrą przyjaciółkę, która nauczała przekuwania wszystkiego na dobro. Gdybyśmy się troszkę nie minęły, poleżałybyśmy razem pod jesiennym drzewem, zmęczone długimi wędrówkami. Liście spadałyby nam na twarz, każda z nas milczałaby długo po odlocie żurawii.

Coraz częściej doświadczam tego, że życie jest błogosławione, idealne i zawsze pełne.

Jeśli wybudujesz je na podstwach mocniejszych od kamienia, nagle rzeczywistość będzie koloru porannego słońca, gdy po delikatnym granacie i pomarańczy niespodziewanie pojawia się biała smuga po przelocie odrzutowca. I wszystko przypomina te kilka ukochanych twarzy. To dzięki nim wzrastam, to dzięki tym twarzom urzeczywistniam się pełniej i mocniej.

Nie warta jest droga, którą kroczysz, nie słuchając swojego wnętrza, droga, w której chociaż trochę odwracasz się od tego, co jest w tobie.

W  życiu nigdy nie stoisz w miejscu, zawsze idziesz do przodu lub się cofasz, trzeciego stanu nie ma. Kiedy nie słuchasz swojego wnętrza - idziesz do przodu czy się cofasz?