Wieczór, mieszanina starego mieszkania i nie wywietrzonego pokoju kręci nosem na wszystkie strony, raz zachwyca, raz sponiewiera. Wdycham powietrze, wydycham powietrze, chodzę do pracy, wracam z pracy, denerwuję się, denerwuję, się denerwuję. Wieczne polowanie na lepsze jutro, istotę, o której się dużo czytało niekoniecznie ze zrozumieniem, prawdopodobnie w naukowych pracach z mnóstwem obrazków i retuszu z domieszką tanich perfum i zapachu przypalanego ptactwa.

Naokoło pełno hałasu, odciągającego myśli na inne tory, gdzie ludzkie ruchy stają się mechaniczne, spowolnione, sterowane, nienaturalne, oszukane. W takim rytmie mamy żyć, realizować marzenia, tworzyć i dorastać. My raczej preferujemy spleśniały flak z napisem "pasztet patos" data ważności "dawno minęło" udając, że faktycznie tego chcemy, tego pragniemy, pędzimy za jakimiś obrazkami z książek o właściwej formie przedmiotów. Czy to źle czy dobrze, czy jest coś nie skute schematem, czyż już samo poszukiwanie oryginalności nie staje się schematem?

Wieczorami wylewa się dużo rzeczy, przez zmęczone ciało dochodzi do głosu mocne postanowienie poprawy, zmian, wypowiedziane traci moc sprawczą; przechowane przed samym sobą daje szansę na realizację.