już rysy tną lustro kiedy przed nim staję

korzenie głęboko wdarły mi się w ziemię

lecz w lustrze i w ziemi mym starym zwyczajem

wciąż grzebię i szukam by pamiętać siebie

jeszcze śpiewam głośno gdy nie ma nikogo

chociaż mgła piosenek już opadła z oczu

i ciągle samotnie modlę się do Boga

a ty przedkochanko jesteś wciąż urocza

a linie na lustrze jakby coraz większe

podobnie jak skazy  na starych wspomnieniach

lecz mimo to ciągle pytam siebie jeszcze

czy jedna rysa więcej cokolwiek w nas zmienia

jeśli tak to czemu słowo "jeszcze" szepcę

skoro czas mój miałby bezowocnie mijać

zmieniam się na drobne rozmieniam na lepsze

gdy się mimo wszystko upijam za przyjaźń

i za mnie wciąż piją czasem przyjaciele

razem podlewamy nasze stare rany

więc chociaż się garbię to wiem że niewiele

i wciąż jestem tylko ciut porysowany

tak uparcie w ziemi z której jestem grzebię

i zza rys na lustrze widzę siebie wreszcie

modlę się i piję i śpiewam do siebie

i jeszcze i jeszcze i jeszcze