„Jeśli człowiek nie wie, z czym ma do czynienia, zapewne jest to gówno, albo przynajmniej gówno warte.”

Dzisiejszego dnia z takim nastawieniem wyruszyłam w świat.

Choćby dlatego, że nowe słuchawki przestały działać, już po dziesięciu minutach od wyciągnięcia z pudełka. - Gówno warty szmelc! - mruczę.

Choćby dlatego, że jakiś dzieciak napluł mi pod nogi, a potem skomentował: „Celowałem w twoją pieprz*ną mordę.” -Gówniarz cholerny! - wrzasnęłam za nim.

Pies się napatoczył, stanął obo mnie na chodniku. Tramwaj sie spóźniał. "Cóż on taki zgarbiony, może chory." - pomyślałam, widząc przyjętą przez zwierzaka pozę.

Pomyliłam się, zdrowy jak rydz, otrzymałam "twarde, wonne dowody." Kobieta obok mnie wskazuje palcem na gówno i żąda. "Niech że, dziewczę po swoim pupilu posprząta." Nijak wytłumaczyć się nie dało, że bezpańskie bydle było.     

Ze światem nie ma co się kłócić, są po prostu gorsze dni.

Nawet to, że właśnie teraz piszę nie poprawia sytuacji i nastrojów.

Powinnam robić coś pożytecznego, na przykład posprzątać jeszcze jedno gówno, po przejechanym kocie. Zwierzak martwy, kupa świerza. Ponoć tuchło moje było. Stanowczo zaprłam się związku i przyparta do muru... wdepnęłam. 

Opatrzności! Ileż można?!

Korci mnie i aż swędzi w wielkim „O”, by wyrzucić to wszystko z siebie. Idę więc do jedynego miejsca gdzie mam nadzieje zaznać ulgę... a jednak nie, zatwardzenie.

Wszyscy w koło mogą a ja nie?  Za co?... że raz pod krzaczek w parku narodowym tyłek wsadziłam, że do morza popuściłam?  Pani, więcej grzechów niepamiętam. 

Zlituj się nade mną o Najwyzasza Świętości Przeznaczenia. Przebacz odrzucenie daru karcenia, bo już mnie krew zalewa. Zamierzam ten zasrany dzień potraktować laksigenem.

Zmieniam nastawienie.

Niech się dzieje Oczyszczenie!