To jest takie bardziej granie na emocjach niż sztuka sama w sobie. Znam to, sama kiedyś pisałam podobnie. Za jakiś czas powinno Ci przejść. Jeśli nie, to mamy problem.

Jest kilka momentów wartych zatrzymania, ale giną w tak podanym wierszu:

Malutkie listowie uschło

Skurczyło się w deski

z górnej półki,

Drzewo zamarło

W bólu niewypowiedzianym,

Wypuściło linę z konarów,

Uderzyło dno o Gaję

Soki puściły wijąc się po gałęziach

Aż do ścisku kory

Nie chce syntez foto

Dla kogo?

Jeszcze tylko przybili

Tabliczkę z metalu

Andrzejek lat cztery…


Pełno przypadkowych rymów.
W bólu niewypowiedzianym - mega patosik.
Jeśli duże litery - to kropki na końcu zdań. Chociaż stosujesz je dość nielogicznie, na przykład w połowie zdania:

Jeszcze tylko przybili

Tabliczkę z metalu


A jeśli decydujesz się na interpunkcję, to wszędzie, a nie tylko tam, gdzie akurat przypadkiem chlapnęło Ci się atramentem.
Wersyfikacja fatalna. Według mnie.

Podoba mi się wielorakość w znaczeniu tych wersów:

Malutkie listowie uschło

Skurczyło się w deski

z górnej półki,

Drzewo zamarło

W bólu niewypowiedzianym,

Czytając to mam dwa obrazy przed oczyma. Od pierwszych słów uderza plastyczność tej metafory. To jest fajne, bardzo nawet. Puenta wydaje mi się zbyt dosłowna, zbyt prosta i oczywista. Z drugiej strony, każdy ma swoje sposoby na środki wyrazu. Jeśli masz na myśli konkretne dziecko, to rozumiem w pełni ostatni wers. Jeżeli chodzi o wymowę, czuć emocje, mówiąc o budowie - zgadzam się z Morfiną, wersyfikacja psuje całość obrazu, ale jest podstawa do pracy. Uściski.

Beata