Czy, gdybym mogła czuć muzykę każdym skrawkiem siebie, każdą pojedynczą komórką, włoskiem na karku nawet, potrafiłabym pozbierać się z własnych emocji? Bo nie wiem jak miałyby się wtedy skrzypce do mojej równowagi, ale podejrzewać mogę - nijak. I choć nigdy nie grałam na skrzypcach, to kocham. Naprawdę. Fortepian też.

I kiedy czuję tak Ciebie, całą sobą, a najczęściej podwiniętą pod powiekę rzęsą, to zastanawiam się, czy nie zachodzi tu pewna analogia. Satie nie znudził mi się po pięciu latach słuchania i dalej potrafi rozbić mnie niemiłosiernie. A Ty? Przecież wiesz.

Powiedział ktoś kiedyś, że mężczyzna jest jak witraż, kobieta zaś jak szyba. Kiedy uderzysz w jakiś punkt tego pierwszego, to uszkodzisz najwyżej kilka szkiełek. Kiedy trafisz w drugie - potłuczesz w całości... Na początku próbowałam z tym polemizować. I wciąż jesteś niezmiennie dobry w uciszaniu mojej polemiki.

Czasami budzę się w środku nocy i ściany są tak blisko... Sufit wisi nade mną jak burzowa chmura i zdawać by się mogło, że zaraz zostawi na mojej skroni biały pocałunek. Pościel jest ciepła i lekko wilgotna. Przypominam sobie wtedy, że nie ma Cię obok i nie obronisz mnie przed gęstością mazistej ciemności. Włączam cicho muzykę i wypełnia mnie szczelnie ciepłem, jak i Tobie czasem się to zdarzało. Satie uśmiecha się do mnie Twoim z lekka krzywym uśmiechem, choć bladego pojęcia nie mam, jak on potrafi to zrobić nutami - Ty potrzebowałeś ust... Ale potrafi. Szczerze. Jak przyjaciel.

I wtedy właśnie zaczynam to rozumieć. Czy mogłabym czuć muzykę każdym skrawkiem siebie? Każdą pojedynczą komórką? Włoskiem nawet na karku? Tak. Gdybyś na imię miał Muzyka.