Witaj OWSIANKO.

Wybacz mi moją skłonność do poprawiania, ale tu byłaby ona nieodzowna.
Wiersz bryła czyta się mało interesująco....a przy okazji pozbyłbym się inwersji przestawnych.

wtulony w barłóg
za po­sęp­ną za­sło­ną zna­ne­go pra­gnie­nia
wsłuchując się w jęki zegara
cze­kam na przyj­ście dawki swo­ich zwi­dów
a rytm grozy wska­zó­wek
bu­dzi się do wciąż tych sa­mych uro­jeń

sły­szę upar­cie swoje umy­ka­nie
szmer se­kund za ścia­ną
skrzy­pie­nie okien­nic
wiatr na pa­stwie desz­czu
bez­pow­rot­ne drże­nia

śniąc o przedaw­nio­nym
liczę żył­ko­wa­ne
skro­plo­ne mi­nu­ty

No i nie lepiej tak? Mniodziio.....Pozdrawiam.

Marku!

Wiersz w wersji Darka o niebo lepszy, wybacz, że walę tak prosto z mostu, ale to fachowiec, rasowy poeta, nie taki tam smarkacz jak ja, i rady są naprawdę wartościowe i zacnie.
To tyle odnośnie układu wersów.

Treściowo bardzo przemawia, jest sugestywnie, bo bohater przeżywa swoje wzloty i upadki, coś go wiecznie nosi od ściany do ściany, nie może zaznać spokoju.
I to fajnie oddałeś.
A po drodze i przemijanie kłania się nam w pas...
Oj, bardzo...
Chwile bezcenne, co jak spłoszone ptaki uciekają na widok człowieka...
Gaśniemy.
Każdy dzień trza przeżywać jakby był tym ostatnim.

Tak to, Marku, ujrzałem.
Piękny język, piękne układy słowne, masz pisać wiersze, ok?

Pozdro!